Loslaten wat je lief en dierbaar is,
loslaten naar wie je hart uitging,
je doet het niet ineens.
Het is als het gaan van een lange, lange weg.
Een weg, geplaveid met herinneringen,
met beelden van weleer en met emoties, diep en scherp.
Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was, ècht was.
Je leert zien voorbij de buitenkant,
je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom.
Je ziet wat de ander toen bewoog,
je ziet, wat je toén, in het verleden niet kon zien,
omdat je er nog middenin stond, deel was van het geheel.
Maar nu bij elke stap de afstand groeit,
nu ga je zien, begrijpen, aanvaarden.
Zo groeit het inzicht in wat was.
En pas wanneer je alles hebt gezien,
doorvoeld, wanneer je hebt begrepen
hoe het was, ècht was,
wanneer de tranen zijn gegaan, pas dán,
eindelijk dan, kun je de deur van het verleden sluiten.
en ben je vrij en open voor wat al zolang
naar je toe wil komen: een nieuwe toekomst.
Hans Stolp.
