Verloren vriendschap,
verloren liefde,
verloren familie,
verloren jeugd.
Het gemis van wat niet meer is,
van wat gestrand is,
van wat geen warmte kent,
van wat had kunnen zijn.
Leegte die soms dubbel voelt.
Enerzijds als bevrijdend,
anderzijds als ruimte die anders had kunnen worden ingevuld;
een gemiste kans.
Maar wat als die vulling er weliswaar is,
maar niet klopt, niet stroomt?
Wat als de inhoud mist,
de vanzelfsprekendheid,
de connectie,
de betekenis?
Is er dan wel echt iets verloren?
Is die invulling dan niet eigenlijk opvulling?
Een ogenschijnlijk glimmende oppervlakte,
gevolgd door leegte.
En komt het gemis dan uiteindelijk niet juist daar vandaan?
Uit dat door onszelf mooier gemaakte topje van de ijsberg?
Dat echtheid mist,
oprechtheid en warmte?
En als je dat weet…
is er dan eigenlijk wel echt een gemis?
Of kun je die leegte beter omschrijven als rijkdom?
Judith Kloppenburg.
