Prachtig om weer eens een mens te ontmoeten die via de groene galactische straal in de wereld is gekomen.
Niet gemakkelijk, want degenen die deze tint als hoofdkleur in hun aura meedragen, komen vnl. om in hun omgeving veel emotionele pijnen te verzachten.
Ook het prachtige mensje Sophie heeft dit gedurende haar 24 aardse jaren veelvuldig gedaan. De last is haar bijna te zwaar geworden. Als ze bij me komt straalt ze niet meer. De aura ziet er dof en donker uit. Sophie is Sophie niet meer. Haar aura ziet er uit als een moeras waar ze zelf bijna in verdrinkt. Gelukkig mag ik hier op ingrijpen. Ik begin haar op te laden en alles in de juiste trilling te brengen. Moeraswater begint te sijpelen en via haar voeten weg te stromen. De chakra's beginnen sneller te draaien en langzaam maar zeker keert het licht in haar aura terug. Dan gebeurt het. Achter haar schieten twee grote bomen de grond uit. De bomen zijn wijdvertakt en diepgeworteld en vormen met elkaar een sterke aardepoort. Als ik door de poort heen kijk naar achteren kom ik in een etherische, elfachtige wereld terecht. Het is echt sprookjesachtig. Elfachtige wezens en prachtige natuur zie ik achter de poort en de energie staat te dringen om door haar heen te mogen stralen. Aan de voorkant schieten twee gouden bomen als in spiegelbeeld met de aardebomen omhoog. Zij stralen als het licht van de zuiverste gouden zon. Het is een transformatiepoort. Dit is de wereld waarin Sophie op etherisch niveau leeft. Tussen de bomen. De bomen zijn bezaaid met zingende vogeltjes en tussen de takken bloeien de prachtigste bloemen. De aura wordt ruimer. En uit het bewustzijn van Sophie beginnen de zorgen los te komen. Als grauwe pakketjes komen zij uit haar los. Ik hang hen aan de takken van de aardse bomen achter haar. Dan verbind ik de gouden wortels van de gouden bomen met de wortels van de aardebomen. De aardebomen zuigen het goud op en stralen hen over in haar zorgen. Deze veranderen in gouden appels. Levenbrengende, stralende vitaminebommen van licht. Ik vraag haar de appels uit te delen aan degenen over wie zij zich zorgen maakt. Zij mag de appels uitdelen, het is aan die ander om hen te ontvangen en op te eten. Zijzelf hoeft niet verantwoordelijk te zijn voor wat en hoeveel die ander eet. Sophie was vergeten dat zij haar licht komt geven, zij voelde zich meer en meer verantwoordelijk voor de mensen om haar heen. En nam hun zorgen over, hun pijn, hun verantwoordelijkheden, hun leven. En dat is teveel voor haar. Daarom breng ik haar terug tussen de bomen en leer haar te dansen in de zon. Tussen de bomen. Te spelen met de dieren en te zingen met de vogels. Want Sophie hoeft niet alles te dragen. Zij is tenslotte zelf geen boom. Zij is een elfenmensje dat blijdschap en licht komt verspreiden in een zware tijd.
Achter de Aardeboompoort zie ik haar energetische ouders staan. Twee lange wezens van groen goud aarde-elfenlicht. Hun gouden haren geven licht. Hun gouden ogen stralen zoveel warmte uit. Zij roepen haar naam en zeggen" Sophie, we houden van je, je bent ons kind. Eens keer je terug bij ons en is je werk gedaan". En uit hun hart straalt een zuiver licht op haar af. Dit omhult haar en koestert haar tot in de diepste kern.
Sophie is pas 24. Ze is nog niet klaar met leven. Het zal niemand vreemd in de oren klinken dat Sophie maatschappelijk iets wil betekenen voor haar medemens. Maar ik hoop dat Sophie nooit vergeten zal dat haar hartje zuiver is en vrij van zorgen en pijn. En dat haar leven ook bedoeld is om te dansen en te spelen. Het hoeft niet allemaal zo zwaar te zijn.
Lief elfenkind, ik wens je toe dat je een gelukkig leven krijgt en dat je nog veel gouden appelen zult hangen aan de takken van je bomen. Maar vooral wens ik je toe dat je jezelf herinneren zult tot in lengte van dagen wie je werkelijk bent. Een wezen van etherisch goud in een groen aardejasje.
Ik heb je herkend. Herken jij jezelf? Ik hoop dat dit schijven je tot op de laatste dag van je aardse leven bemoedigen mag en helpen.
Ik groet je vanuit de Bron die Eenheid heet.
