Ik schrijf een brief aan het leven. In naam van ons allemaal.
Want jij was het toch die ons uitnodigde om deel te nemen aan het proces dat Jij bent? Om samen te smelten met de levensvoorwaarden van elke tijd?
Wel leven; ik heb je bezocht. Duizenden malen. Ik moet zeggen dat je heel boeiend bent gebleken te zijn. Je was niet gemakkelijk. Zeker niet. Je was en bent een uitdaging om te ervaren.
Ik ben heel vaak teleurgesteld in je geweest en boos of verdrietig geraakt omdat jij mij klem zette, pijn aan deed of anderszins teleurstelde.
Misschien was mijn verwachtingspatroon te groot. Want ik ben zo iemand die als hij ergens voor gaat, er volledig voor gaat. Tot op de bodem. En ik moet zeggen dat ik de bodem van jouw bestaan vaak heb gezien en ervaren.
Nu we duizenden jaren verder zijn kom ik tot de conclusie dat ik de energie die leven heet aardig begin te begrijpen. Maar snappen doe ik het nog steeds niet. Ik begrijp de contracten, de voorwaarden en de logische structuren. Met alle gevolgtrekkingen en bijzondere voorwaarden er in. Wat ik echter na al die duizenden jaren nog steeds niet snap is dat dit proces LEVEN wordt genoemd. Ik heb zoveel saaiheid, domheid, onlogica en dogmatica ervaren dat ik dat echt geen leven noemen kan. En dat was jouw schuld niet hoor, het was mijn eigen schuld. Want ik bleef geloven dat dit LEVEN was, omdat het me zo geleerd was door mijn levensomstandigheden en allen die jou hierin dachten te vertegenwoordigen.
Nu geloof ik dat niet meer. Ik weet nu, dat dit geen leven was. Dit was een verbastering van jouw essentie. Het echte leven is lang geleden gestorven. Ten onder gegaan in de zee van emoties die op onze planeet golft en kookt. Een kolkende soep van zure ingrediënten die al lang niet meer smaakt. Geen voedsel voor de ziel meer geeft.
Daarom houd ik er mee op. Ik wil niet meer leven. Althans niet in de zin van leven zoals het me aangeleerd is. Ik gooi in de soep ( soap) van mijn leven de ingrediënten die ik wel voedzaam genoeg vindt. Ik heb veel bewaard door mijn levensreizen heen. De bedorven ingrediënten gooi ik weg en ik maak een nieuwe levenssoep van verse ingrediënten die mijn smaakpapillen WEL kunnen bekoren. Met andere woorden; het is de laatste keer dat ik JOU LEEF. Ik geloof niet meer in jou en ik laat me niet meer uitnodigen om deel te nemen aan een proces dat al lang een vreselijke dood gestorven is en dat zich leven blijft noemen.
Ha, leven ..ik heb je bij je kraag i.p.v. andersom. Nu heb ik jou…. gevat in de adem van mijn tijd, in de kracht van mijn hart en in de wil van mijn geest. En nu gaan we er voor. Jij en ik samen. We gaan jou nieuw LEVEN inblazen. Je levensadem versterken en je oppoetsen tot je weer glanst vanuit je ziel. Ik weet dat er werk aan de winkel is. Want ik moet bewijzen nu dat ik niet meer in jouw oude bestaansvorm geloof. Ik moet er naar gaan leven. En dat is best moeilijk, al die aangeleerde zaken uit al die eeuwen trekken aan mijn wezen. Echo's klinken rond mijn oren. Je moet, je zal…. Ha, maar dat is voorbij NU. Ik moet niks meer, ik mag. Ik luister niet meer naar anderen die mij vanuit kerkelijke of maatschappelijke principes met jouw gestorven adem om de oren slaan. Je stinkende, oude adem. Want als ik hierin mee doe, dan houd ik jouw doodsstrijd in stand. En ik wil jou laten sterven. Ashes to ashes and dust to dust. Ik breek jou af, laat je uit mijn bewustzijn los, ik geloof niet meer in jouw bestaan.
Ik geloof in een levenskracht die puur is en essentieel. Waarin je niets doet tegen je gevoel in. Waarin het echte geweten ontwaken mag en het de onleefbaarheid in de wereld aan de kaak kan stellen.
Ik heb dit eerder geroepen hoor leven. En bepaalde rechtsorganen van diverse tijden hebben die stem gevangen en monddood gemaakt. Je moet echt weten leven dat ik al eerder gestorven ben om jouw bestaansrecht te garanderen. Want ik ga liever zelf dood, dan dat de essentie van LEVEN sterft.
Ook nu, in dit leven, kies ik er voor om jouw stem te zijn, jouw adem en jouw kracht. Ik roep harder dan ooit om de tijdsgeest te misleiden. Om de echo's te stoppen en om jouw levenskracht te waarborgen.
Ik besef maar al te goed dat mijn essentiële Zijn jouw essenties in zich draagt. En dat ik dus keuzes MOET maken. Ik moet afscheid nemen van De Illusie die zei HET ECHTE LEVEN TE ZIJN. Dat was een schijnwerkelijkheid die dacht zich te kunnen manifesteren tot in lengte van dagen.
Leven ik heb je bevochten, veroordeeld en bezongen.
En nu is het klaar.
Nu wil ik je laten zien dat LEVEN gewaarborgd wordt door wat ik uitstraal.
Ik maak mezelf tot een poort van kracht waardoor jouw licht mag schijnen.
Jouw scheppende energie mag zich vernieuwen door mij heen. Door ons allemaal. We dragen de vaandels van het bronlicht in ons hart. En strijden voor echtheid en geluk.
Vanaf nu ben ik niet meer boos op jou. Ik stap uit die strijd. Het leven zelf bevechten is de grootste illusie aller tijden. Ik ga iedereen uit de weg die jouw essentie besmeurt, verbastert of onderuit haalt. Ik kies voor JOU. En niet langer voor hen die jouw naam bezoedelen, willens en wetens. Omdat zij weigeren om te leven en zich afhankelijk opstellen naar de regels van welk dogmatisch orgaan hier op aarde dan ook.
Leven, ik herbron jou in mijzelf. De echtheid er van. Zolang mij tijd van leven is gegeven op aarde zal ik jouw essentie uitstralen en er naar LEVEN.
Nu nodig ik jou uit. Om mij te helpen jou te zijn. Want natuurlijk ben ik als een kind dat aan het begin van het leven staat en NIETS weet. Jij weet dit wel en kent mij. Je kan en mag mij leren hoe ik jou in vreugde en liefde uit mag stralen. Leer me de verduisteringsgordijnen weg te halen, de mistflarden, de misleidingen.
Ik schrijf deze hartebrief uit naam van ons allen. Die wel willen leven, maar niet echt meer weten hoe!!
Ik kan niet wachten tot HET LEVEN begint.
Wedergeboorte, in echtheid.
Afscheid nemen en omhelzen.
Ik voel de levensgeest.
In mij.
Want
IK
BEN
HET
LEVEN!
