Dit is het verhaal van Igna, een echt levensverhaal. Niets is aan dit verhaal verzonnen, het IS zoals het IS.
Ik leerde Igna kennen in januari 2011.
Ze was net herstellende van een zware chemokuur, want Igna had kanker. Ze was pas 32 jaar en had grote hoop deze ziekte te overwinnen.
Ik zat tegenover haar en wist; Nee dit ga jij niet redden, de ziekte moet zijn verloop krijgen zoals het in je ziel gepland staat". Maar natuurlijk zei ik dit niet. Ik zei dat we er alles aan gingen doen om haar te laten begrijpen waarom ze ziek geworden was en hoe ze daarmee om kon gaan.
Zo begon de zielereis van Igna. Ze stond me toe te kijken in de hoekjes en gaatjes van haar ziel. En ik vond verdriet. Verdriet van haarzelf, verdriet om allen die zij op welke levensreis dan ook had moeten/willen ondersteunen, verdriet om de wereld. Het was een groot verdriet dat ik vond. En Igna zelf was doordrenkt van deze energie. Wat ze overigens niet uitstraalde, want Igna zag de zaken graag positief in. Haar echte zelf was blij en stralend. Het verdriet had een jasje gemaakt dat om haar blijdschap was gegroeid.
Ook zelf had ze in dit leven al veel verdriet mee moeten maken. Op het moment dat de kanker zich openbaarde, werd ze verlaten door haar partner, uit het huis gezet dat zij samen hadden ingericht en moest zij terugkeren in het ouderlijk huis. Dit was een grote schok die zij niet verwerkt kreeg. Toen ik me instelde op deze gebeurtenis zag ik haar terug tijdens de tweede wereldoorlog in een klooster. In de tuin van het klooster werkte een tuinman waar zij erg verliefd op werd. De tuinman deed er alles aan om haar over te halen het klooster te verlaten, maar dat deed zij niet. Ze wilde haar gelofte niet breken. In het klooster vonden joodse kinderen een heimelijk onderdak. Dat wist deze tuinman. Omdat hij boos was dat Igna niet om hem uit het klooster wilde treden, verraadde hij de kinderen. Deze werden door de Duitsers opgehaald en de kloosterzusters werden ernstig de wacht aangezegd. Dit alles deed haar veel pijn. Ze heeft nl. nooit geweten wie hen verraden had.
In dit leven kwam de tuinman weer in beeld. Nu verliet hij haar op het moment dat zij hem erg nodig had. Maar gelukkig kon ik zien dat deze ziel haar al door meerdere levens heen heel slecht behandeld had en dat het goed was dat de koorden van verbinding nu eindigden. Deze ziel moest nooit meer terug keren op haar pad. Nu Igna dit begreep kon ze het gemakkelijker loslaten. Ik hielp haar onderscheid te maken tussen mensen die haar energie gaven of energie afnamen en binnen de kortste keren had zij dit feilloos door. Ondertussen was ze in een eigen appartementje getrokken en dat werd door haar met zorg ingericht. Ik leerde haar zichzelf te omringen met kleur, positieve mensen en vooral door te gaan met het schrijven van haar blogs. Uit zichzelf ging ze ( zoals ze hier in België zeggen) mooie juweeltjes maken. Ze maakte voor zichzelf en anderen leuke kralenkettingen. Met elke ketting die ze reeg vertelde ze eigenlijk een verhaal. En dat verhaal schonk ze vanuit haar hart aan degene die bij het verhaal hoorde. Vooral reeg ze er liefde in.
Igna wilde regelmatig komen om opgeladen te worden. En om over de hemelen te praten. Thuis kon/ durfde ze dat niet. Ze maakte zich zorgen om haar familie. En wilde hen zeker niet belasten met " hemelverhalen". Ik legde haar uit wat er gebeurt als iemand sterft, waar zielen naar toe gaan. Hoe ze kunnen kiezen wat ze gaan doen aan de andere kant en vooral hoe alle oude aardepijn dan van iemand afvalt, zodat er nieuwe energie tevoorschijn kan komen. Eigenlijk is ieder sterven op aarde een geboorte in de hemel en waar je de aardefamilie verlaat wordt je door de hemelfamilie begroet.
Inga knokte door. Vastbesloten om het toch te halen, vooral voor de anderen om haar heen.
Voor haar zus die haar baan had opgezegd om voor haar te kunnen zorgen. Oh wat zat ze daar mee in. : " snap jij dat nu, dat iemand dat doet" en ik snapte dat heel goed en wist al dat haar zus dat deed omdat Igna in een ander leven voor haar precies hetzelfde had gedaan. Ik zag hen samen in een oorlogsgebied met gewonde soldaten werken. De één als zuster en de ander als non. In die tijd stierf haar zus en zat zij als enige aan het ziekenbed om voor haar te bidden.
Om haar moeder die al zo veel voor haar had gedaan en alsmaar met haar meeging naar artsen en doktoren.Om haar broer, die haar zo lief was.Om haar vader die in haar ogen altijd zo mopperde. Op het leven, op de mensen, op de wereld. Ze wilde blijven leven om haar vader te leren lachen.
En zo had ze allerlei redenen om de strijd niet op te geven.
Toch gebeurde het. Ik zag haar steeds zwakker worden. Ik maakte steeds meer koorden los die haar vasthielden aan een leven dat al voorbij was.
En eindelijk voelde ze dat het tijd werd om te gaan. Diep verdrietig huilde ze haar smarten bij mij uit. Maar ik zei tegen haar; "Igna misschien kan je vanaf de andere kant je familie veel beter helpen dan dat je nu kan doen".
Haar diepste wens was dat ze allemaal bij mij zouden komen en zouden willen begrijpen hoe dood en leven in elkaar over konden gaan.
Ondertussen organiseerden vrienden en familie een groot benefiet voor haar. Daar leefde ze helemaal naar toe.Er werd veel geld opgehaald en er kwamen honderden mensen. Wat een blije dag.
Na die dag, ging het snel achteruit.En toen ik zei dat ze haar aardse kleed om kon wisselen voor een hemels kleed kwam er geen protest meer. Dat zij dat zelf mocht beslissen was een opluchting.Ik legde haar uit dat ze aan de andere kant dit oude stofkleed kwijt zou zijn, dat ze hiermee een cyclus van levens aflegde en dat het haar vrij stond om na 2012 in een nieuwe stofkleed terug te keren naar de aarde. En dat ze dan veel beter af kon maken, wat haar nu veel moeite kostte.
Igna ging naar huis. En is in juli 2011 gestorven. In vrede met zichzelf en de wereld.
Ik ken vrienden van haar en zij hebben haar gezien tijdens de begrafenis. Ze regelde alles van achter de schermen.En de engelen daalden af. Igna nam iedereen mee naar het licht die in haar aura aanhaakte. Iedereen die vanuit vorige levens haar zorg nodig had gehad. Een witte wind waaide door de overvolle aula. Een koude golf was voelbaar. Duizenden gingen over op die dag. Naar een hemelse plaats en Igna liep voorop met een glimlach op haar gezicht. Een wit nonnenhabijt droeg zij. En in dat habijt droeg ze alle smarten mee om er blijdschap van te kunnen maken.
Het bleef maar heel even stil. En toen kwam Igna terug. Zij zorgde er voor dat haar familie bij mij belandde, haar broer, zus, moeder. Vriendinnen kwamen ook. Een heel speciale al voor die tijd. Deze vriendin had Igna op mijn bestaan gewezen. Igna is nu beschermer voor haar kinderen. Over een andere vriendin schrijf ik in het artikel : De geboorte van de zon op aarde.
En toen de familie kwam hamerde ze er op dat haar moeder de nieuwe keuken moest bestellen waar ze al zo lang om vroeg. Dat ze op moest komen voor zichzelf en ze ging vrij diep in detail. Waardoor we tijdens deze sessie zelfs om haar moesten lachen.
Nu werkt Igna met kinderen die moeizaam overgegaan zijn naar de andere wereld. Zij verzorgt hen, speelt met hen. En steeds komt ze terug om verder te vertellen over haar leven aan de andere kant.
De laatste keer toen ze kwam was ze zo blij. Ze had nl iemand ontmoet. Een engelse jongen van 28 jaar, William, die net als zij te vroeg het leven had verlaten, maar dan door een auto ongeluk. Zij leerden elkaar kennen en spraken uren met elkaar. En dat bracht hen beiden veel geluk. Ze maakten zelfs al plannen om na 2012 weer een nieuwe geboorte aan te gaan, elkaar te ontmoeten op aarde en dan een gezin te stichten. Ze hadden zelfs al bedacht dat een aantal van de kinderen die zij hier verzorgden dan bij hen geboren mochten worden.
Kortom; het gaat goed met Igna.Nu – een jaar na haar overlijden – vraagt ze mij om dit kenbaar te maken middels dit schrijven.Ze zal nog steeds dicht bij haar familie zijn, hen helpen en vooral motiveren.In de hoop dat ook zij gelukkig worden.Ze moeten niet blijven hangen in het verdriet om haar gemis, maar blij zijn omdat ze elkaar gekend hebben.Ze wenst hen toe dat het leven weer mag gaan stralen en dat ze geen doodlopende wegen zullen bewandelen, maar open paden waarin alles mogelijk is. Maar waar zij vooral keuzes mogen maken die hen geluk zullen schenken.Zo is Igna, lief, eigenwijs, bemoeizuchtig en daadkrachtig.Zo is ze en zo blijft ze.Met een groot hart waarin ieder waar ze van houdt in woont.Want nu ze in de hemel is,is haar hart opengegaan. In dit grote hart draagt ze allen mee die iets voor haar betekent.Ze straalt, haar ogen kijken blij, haar opnieuw lange haren glanzen.Ze is blij dat ze het leven heeft gekend en dit vanuit de diepte van haar ziel heeft doorleefd.
Door mijn werk sta ik dicht bij geboorte en overlijden, bij leven en dood. Iedere keer is het weer een voorrecht om zo diep bij iemands levensgeschiedenis betrokken te worden.Een voorrecht dat ik nooit zal beschamen.
Ook ik ben blij dat ik Igna niet gekend heb, maar ken. Zij is een mooie ziel. Een wijze vrouw.Ze is al een paar dagen om me heen, zoals ze ongetwijfeld bij allen zal zijn, die haar nu gedenken.Ik wens hen wijsheid, licht en liefde toe.Vanuit mijn hart, vanuit mijn ziel.
En vergeet nooit dat een aangeraakt leven een levend leven is.Sommige zielen zijn meer levend na hun dood dan tijdens hun leven op aarde.
En dat Igna LEEFT is een feit.In harten, in wensen, in herinneringen, in alles waar hoop, blijdschap en bezieling in zit.
Niet in pijn en verdriet. Die tijd is voorbij, voor haar en allen die zij het levende leven toewenst.
Van Igna's blog.
De mooiste roos bloeit slechts een korte tijd, maar liefde en vriendschap duren een eeuwigheid.
Je hebt niet in de hand wat het leven voor je in petto heeft, maar wel hoe je daar op reageert.
De beste manier om te betalen voor een mooi moment is er van te genieten.
Ik wens Igna en allen die haar lief hebben een prachtig leven toe.
En groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
