Stel jezelf een enorme lichtgevende wolk voor, waarin miljoenen kleine lichtpuntjes zweven. Onderling verbonden met elkaar en toch een eigenheid bezittend.
Stel jezelf voor dat er ergens vanuit de kosmos een lichtstraal in die wolk valt. En dat deze lichtstraal alle lichtpuntjes tegelijkertijd bereikt en van een boodschap voorziet. Deze boodschap wordt onmiddellijk door allen begrepen en verwerkt. In dezelfde nanoseconde weet iedereen direct wat er verwacht wordt en de wolk begint zich te herordenen.
Uit de grote wolk beginnen kleinere zich los te maken. Maar ze blijven verbonden met de grote wolk. De wolken voegen zich in een hiërarchisch systeem, waarbij het lijkt of er afdelingen ontstaan binnen in het bewustzijn van de wolk.
Deze grote wolk kun je lokaliseren in de hoogste dimensies van ons lichtstelsel. Waar alle zielen wachten op hun volgende ontwikkelingsweg. Op deze wijze splitst de wolk zich ogenschijnlijk af en werkt zich spiraalsgewijs naar beneden toe naar de aarde.
Dan splitst de wolk zich verder uit. Steeds blijven er lichtjes achter in zgn. Moederwolken en vanuit deze wolken zakken lichtpuntjes naar beneden die dan samensmelten met de energie van de dimensie waar zij terecht komen. In deze lichtjes zie je de helderheid minder worden. Ze nemen in hun kern de omgevingsenergie op, waardoor zij automatisch verduisteren. Toch blijft er altijd een “ stroomkabeltje” naar de moederwolk lopen, zodat er langs de innerlijke weg een verbinding met de Moederwolk blijft bestaan.
Dan komt er een moment dat de energie niet verder uitgesplitst kan worden, tenzij er een levensvorm op aarde gevonden wordt die het “ lichtpuntje” kan aannemen en dit in zich mee kan dragen.
Tenslotte zakken de lichtjes in de geboortevelden van deze planeet, waar duizenden zieltjes op hun aardse leven wachten en verbinden zij zich met deze levenspuntjes. Er vindt een samensmelting plaats en de gedeelde energievorm zakt in het menselijk leven. Via bevruchting vindt de samensmelting steeds dieper plaats. Als de menselijke ziel geboren wordt, draagt het een minuscuul lichtpuntje in zich mee dat hopelijk wakker wordt tijdens het aardse leven. Dit gebeurt nl. niet altijd. Maar stel jezelf voor dat de mens die het lichtpuntje draagt van goede wil is en zich ontwikkelt tot een niveau waarop het sluimerende lichtpuntje geactiveerd kan worden naar een hogere trilling.
Hoe meer deze mens groeit, hoe meer het innerlijke puntje gaat stralen en het menselijk DNA met dit licht doorstraalt wordt. Zo begint er van binnen uit een ontwikkelingsweg op te starten, waarbij deze mens steeds meer wakker wordt, zijn trilling verhoogd en het innerlijk meer groeiruimte geeft. Van lieverlee wordt deze mens steeds meer verlicht en helpt hij van binnenuit mee om de aura van de aarde c.q. het bewustzijn te vergroten. Hoe meer het innerlijk lichtpuntje zich opent, hoe meer verbinding er via het hiërarchisch systeem in zijn bewustzijn terugkeert. Zo kan een mens op aarde met duizenden onzichtbare kabeltjes die naar de kosmos lopen in verbinding staan met de hoogste wolk binnen het bestel. Door alle lagen en dimensies heen lopen de koordjes.
De allerhoogste wolk die zich uitgesplitst heeft, bezit nog vele lichtpuntjes. Alle ander wolken er onder ook. De zielen die uiteindelijk naar de aarde gaan, vertegenwoordigen maar een fractie van het totaal. En dat is goed, want als alle zielen weer afdalen naar het niveau van onbewustzijn, kan er nooit vooruitgang, of bescherming geboden worden. De duizenden lichtpuntjes “ boven” ons, vervullen allemaal een taak binnen het grote geheel en zorgen er voor dat we wakker worden, beschermd, onze taak oppakken enz. Dit is een miljoenenproject, waar wij mensen ons geen voorstelling van kunnen maken. En alles staat in directe verbinding met elkaar.
Als je dan mijn verhaal van “ het scannen” nog eens doorleest, krijgt dit meteen een andere waarde. Stel je voor dat mijn wakker bewustzijn verbonden is met dit gehele stelsel. En dat alle informatie die ik opneem via lichtpulsjes bij deze wolken aankomt. In een fractie van een nanoseconde bereikt dit de hoogste regionen. Deze stralen de informatie uit tot ver buiten ons lichtstelsel. Via onzichtbare lichtdraden zijn ook deze wolken weer verbonden met andere planetaire wolkachtige structuren en uiteindelijk met de hoogste bron. Terwijl de info in recordtempo door de “ telefoondraden’ flitst.. wordt deze gescand en geordend. Zo snel dat je jezelf er geen voorstelling van kan maken. Voordat ik als mens weet dat er überhaupt gescand wordt, heeft het proces zich al voltrokken en worden er nieuwe codes aan mijn bewustzijn toegevoegd. Die zich onmiddellijk via de innerlijke netwerken wereldwijd kunnen verspreiden.
Het gaat er feitelijk nu om, dat ik op de juiste tijd, op het juiste moment op de juiste plaats ben. Waardoor er een ordening van heel hoog niveau kan plaats vinden binnen de aura van de wereld.
Mijn mens-zijn wordt “ gebruikt” om de codes om te zetten naar een haalbare aardefrequentie. En deze frequenties nemen lichtwerkers van overal ter wereld van elkaar over. Het is een uitwisseling en tegelijkertijd een uitbalancering die in een flits gebeurt, maar die in aardse jaren misschien nog een paar duizend jaar nodig heeft om te ”landen” Omdat aarde energie nu eenmaal trager is dan hemelenergie.
Neemt niet weg dat we achter de schermen van deze traagheid al een veel snellere en lichtere wereld aan het klaar zetten zijn. En mensen met een heel trage frequentie kunnen dit nog lang niet waarnemen. Zelfs mensen met een hogere frequentie begrijpen dit niet eens of willen er menselijke begripsvormen in leggen, die feitelijk nergens toe leiden.
Het lichtspel is onze tijd ver vooruit. Het is bijna onmogelijk om dit in woorden te vangen. Alles wat ik beschrijf is maar een uiterste zwakke poging om te verwoorden, wat niet te verwoorden valt. Maar ook wij zijn mensen van onze tijd en hebben houvast nodig, een richting, een leidraad. En daarom probeer ik dat wat niet te vertellen valt, binnenin het haalbare een voorzichtige vorm te geven. Met daarbij de kanttekening dat dit bij lange na niet dat is wat het werkelijk is.
In mijn bewustzijn zie ik die grote beweging altijd, ik snap hem ook heel ver, maar kan dit niet overzetten in aardse termen. Het begrijpen gaat met de snelheid van dit kosmische licht, daalt in en is geïntegreerd. En voorbij is het moment. Niet erg, ik ben er blij om. Laat de snelheid maar komen. In ieder geval in een deel van ons aardse bewoners. Als je nl. niet bang bent van de snelheid binnenin je wezen, kan je met grote kracht de motoren van de planeet op gang helpen te brengen.
Het gaat om de vooruitgang, de beweging. Zo moet je soms het begrijpen loslaten en er gewoon maar ZIJN. In je lichtwezen, verbonden met alle wolken van licht die ik hierboven beschreven heb. Het marionetje aan het einde van het touwtje. De grote universele poppenspeler leidt ons vanzelf naar de apotheose.
Je kan het moeizaam doen, met grote zuchten, of je kan zelf sprongen maken door de touwtjes waar je aan vast zit te tarten en met duikelingen en sprongetjes er een feestje van maken. Ik doe het laatste. Ook al ben ik maar een puppet on a string…ik wil er zelf om kunnen lachen. Joechei.
En zo wordt er alweer een ingewikkeld verhaald ietsje begrijpelijker gemaakt.
Hoop ik toch.
We dansen tenslotte allemaal mee in hetzelfde decor.
Ik groet jullie vanuit de bron die Eenheid heet.
