Op een bepaald moment in mijn leven ben ik gestopt met mezelf te zien als een normaal mens. De gebeurtenissen die zich rondom mij heen afgespeeld hebben van jongsaf aan ( lees bijv. the hand that rocks the cradle) zijn zo bizar dat ik me vaak vertwijfeld af heb gevraagd in welke idiote film ik beland was en vooral wanneer die film afgelopen zou zijn.
DE Lucifercode heeft door dit leven heen een allesbepalende rol gespeeld. Al van jongsaf aan zag ik zwarte gestaltes om me heen. Ze raakten me aan, duwden me van de trap, gooiden me om, zaten voelbaar achterop de bagagedrager van mijn fiets. Ze maakten geluiden die niemand anders hoorde, ze gingen op me liggen als ik in bed lag, ze probeerden mijn keel dicht te knijpen als ik bijna sliep om me te verstikken. Overal waar ik was achtervolgden ze mij.. Als ik alleen thuis was ( met alle lichten aan, want ik was doodsbang) verschenen er enge gezichten voor de ramen buiten, de deuren gingen vanzelf open en dicht, de katten bliezen tegen " niks" en de bladzijden van mijn boek sloegen vanzelf om. Ik kan jullie niet beschrijven hoe doodsbang ik geweest ben en er was niemand met wie ik hierover kon praten. Want mijn diep gelovige ouders luisterden niet naar deze verhalen, werden zelfs boos of riepen gekscherend" boe, nu zijn ze weg" tegen de grijnzende zwarte gestaltes om me heen. Die zich dan vervolgens nog harder grijnzend om me heen zetten. Als in een soort spel. Je zit vast en komt hier niet uit cirkel spel.
Heel vaak heb ik me eenzaam gevoeld, onbegrepen en vooral miskend. Ik deed mijn ding op aarde en hoopte dat het niet erg lang zou duren voordat de engelen me zouden komen halen. S nachts keek ik naar de sterren en voelde voorbij hun licht. Dan dacht ik beelden te zien en stemmen te horen. Zo mooi. Ik bad tot God en riep hem vaak aan. Boos als ik was natuurlijk op die man met die baard die daar lachend op zijn wolkje zat te kijken hoe ik gepest werd.
Gaandeweg leerde ik hoe ik overleven kon in deze situaties en ik leefde zo goed en kwaad als het ging door, zonder het ook maar een moment leuk te vinden op aarde. Toen ik in de puberteit kwam heb ik vaak aan zelfmoord gedacht. Ik was zo eenzaam en verdrietig. Snapte niks van de wereld om me heen. Gelukkig kon ik goed leren, hield ik van sporten en uitgaan en alles wat verder WEL leuk was en daarmee hield ik me aardig staande. Het is maar goed dat ik van nature een positief, vrolijk mens ben.
Ik zal zo'n 15 jaar geweest zijn toen de " aanvallen" weer sterker werden. Zo erg dat ik s nachts bijna geen oog dicht kon doen. Ik hoorde alsmaar stemmen die me uitscholden, voelde handen die me sloegen en het seksuele aanraken werd heftiger dan ooit. Zelfs als ik sliep drongen ze mijn dromen binnen die dan in nachtmerries veranderden waarin altijd dood en geweld aanwezig was. Toen dit een paar weken aan de gang was, werd ik BOOS. Zo ongelooflijk verschroeiend heftig boos dat ik er zelf van schrok. Ik riep terug; "Stelletje @#%$#@. En nu is het afgelopen. Ik kom naar jullie toe en ik sla jullie helemaal verrot." Ik voelde hoe ik begon te trillen van binnen, alsof ik mijn lichaam ging verlaten. Ik kon er eigenlijk bijna uitstappen – vastbesloten om als een dolle stier de arena in te denderen – toen het plotseling stopte. Het werd nl stil om me heen, doodstil. Alles en iedereen was weg. Ik zat daar midden in de nacht op mijn bed, mijn armen om mijn knieën heen geslagen en was verbijsterd. Toen hoorde ik toch weer een stem. De stem zei: " Goed zo. Laat ze maar zien waar je kracht zit. Weet je waarom ze je alsmaar lastig vallen? Omdat ze doodsbang van je zijn! " Ik dacht echt dat ik gek geworden was. Dit was zeker een andere tactiek? Wat zou er nu gebeuren. Maar de stem sprak door en vertelde heel rustig dat ik een " speciaal" mensje was. Dat ik de wereld zou gaan helpen door een heel duistere periode heen naar het licht te gaan. En dat ik me moest klaar maken voor de volgende fase. Dat het niet gemakkelijk zou worden, maar dat ze op me rekenden. Er zouden nog vele tests volgen, want ik MOEST leren sterk te zijn. En als ik bang zou zijn, doofde mijn licht. De zwarte gestaltes waren blijkbaar bang voor mijn licht en alles wat ze er aan konden doen om dit licht donker te houden zouden ze toepassen. Ik zag twee gestaltes, de ene was groot en donker en noemde zich Lucifer en de ander was licht en wit en zei dat hij " De Vader" was.
Gek genoeg voelde ik me door beiden begrepen en gesteund. De duistere gestalte gaf aan dat hij nog veel narigheid op mijn pad zou sturen en dat ik niet bang moest zijn, maar met mijn stem al die narigheid weg moest sturen. De lichte gestalte zei dat hij het hier mee eens was en dat het licht zich aan mijn stem zou hechten en ik hen daardoor weg kon sturen.
Ze zeiden allebei dat het licht " aan" gezet ging worden in de wereld en dat ik een schakelaar hierin was. Ik moest mensen met duistere bedrading aanraken met mijn stem en hen herkennen.
En…..ze zeiden ook dat ze terug zouden komen als ik ouder werd.
Zo bizar was het dat ik dacht dat ik werkelijk gek aan het worden was. Maar als ik om me heen keek, zag ik gewoon mijn kamer, bed en de muren zoals ze waren.
Ik ging liggen, voor het eerst NIET met mijn hoofd onder de dekens en viel in slaap.
En het was nog lang niet afgelopen………….
Het moest nog beginnen!
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
