Jullie hebben allemaal wel eens de verhalen gehoord over mensen die lichaamsdelen zijn kwijtgeraakt,en jaren nadien nog de ervaring hebben dat het lichaamsdeel aanwezig is. Vaak ervaren zij hevige pijn in het missende onderdeel, dat er nog lijkt te zijn. Fantoompijn wordt dit genoemd. Het is heel moeilijk de pijn buiten te sluiten. Je moet er vaak mee leren leven.
Op de plaats waar het lichaamsdeel heeft gezeten is lange tijd de aura nog zichtbaar. De blauwdruk van het betreffende lichaamsdeel lost niet ineens op. Want de bedoeling is dat je een " heel" mens mag zijn.
Zo is het ook met pijnen die de ziel heeft ervaren. Traumatische gebeurtenissen op individueel vlak – en zeker in een collectieve beweging – blijven heel lang nagalmen in het bewustzijn van de mens. Er is nl. iets gebeurd dat de heelheid van de mens of mensheid heeft aangetast. Er klopt iets niet. Men blijft pijn houden op diepe niveaus, een soort heimwee naar wat was en niet meer Is. De blauwdruk is veranderd.
Men blijft hopen op een hereniging. Zodat wat afgescheiden is weer terug aansluit op het diepste Zelf.
In deze tijd lossen we met elkaar vele fantoompijnen op.
De echo van heftige gebeurtenissen klinkt als het geluid van roepende stemmen in ons onderbewustzijn. Onbewuste herinneringen die allemaal schreeuwen om hulp en genezing.
Soms lijkt het een echo put waar geen einde aan komt.
Het geschreeuw van deze pijnen is hoorbaar in de kosmos.
Het is echt heel heftig om verbonden te zijn met die echo's. De meeste mensen horen hen niet bewust. Maar onbewust zijn veel zielen hiermee verbonden. Dat is ook de reden waarom we altijd op zoek blijven gaan naar verbetering, genezing en vooral aansluiting op verloren punten.
Als het gemis van een lichaamsdeel al zo indringend inwerkt op een mens, hoe denk je dan dat de ineenstorting van een heel continent klinkt in onze echo put.
Toen Atlantis in een oogwenk in de golven verdween en de aura van vele volkeren samenklapte in één vacuümpunt is er een enorme fantoompijn ontstaan. Een collectieve pijn. Die al eeuwen nazindert in het geheugen van de mensheid.
In dit vacuümpunt, dat diep in ons geheugen begraven ligt, klinken de zielestemmen van hen die vergeten zijn. Van hen die afgesneden zijn van hun heelheid en sindsdien zoekende zijn naar de hereniging.
Het is heel heftig om dit te horen. Om de beelden te zien die samenvallen met deze stemmen. Om de processen die zij ons willen laten horen te durven zien en begrijpen. Duizenden zielen roepen al eeuwen om hulp. De zielefantoompijn in het gebied waar continenten zijn verzwolgen – al is het miljoenen jaren geleden – is enorm.
Ik hoor dit al mijn hele leven ( en in vele andere levens) en het heeft me er toe aangezet om te gaan zoeken naar de ingangen die er eventueel zijn om deze zielen terug te vinden. Om de poorten die ergens aanwezig zijn te ontsluiten, er door heen te gaan en op te sporen wat verloren was.
Het is heel moeilijk geweest om hierin te komen.
De laatste 2000 jaar wordt er aan gewerkt om de poorten en de energie van dit rijk langzaam te ontsluiten. Dat moet nl. in fases gebeuren. En 2000 jaar geleden is de laatste fase in gang gezet. Nu naderen we het einde van deze fase. Drie ascentiegolven op rij, 2012, 2018 en 2030 zijn belangrijke markeringspunten.
De enorme klap waar dit alles mee gepaard is gegaan is nog steeds hoorbaar. De hele massa is samengeklapt en diep, diep onder de zeebodem verdwenen. Gevangen in een grijze luchtbel. Er zijn meerdere ingangen naar deze rijken. Niemand weet precies waar ze zitten. Maar er zijn meerdere punten op onze planeet die hier naar toe leiden.
In één van die ontsluitingspunten werk ik, samen met vele anderen weliswaar. Maar in mij zijn de coderingen verborgen die leiden naar de bron. En dus ben ik al mijn hele leven interessant voor een ieder die ook op zoek is naar de ingang. De één om schatten te zoeken, want natuurlijk ligt er veel goud en rijkdom in dit punt. Anderen om zichzelf te bevrijden. Er zijn duizenden redenen te bedenken waarom zielen naar dit punt terug willen keren en aanhechten op de energie van iemand waarvan zij onbewust weten dat die bepaalde sleutelcodes kent. De enige reden waarom ik het ontsluiten van dit continent tot mijn prioriteit heb gemaakt is de collectieve, schreeuwende zielefantoompijnstem. Maar het is wel de belangrijkste reden. Want als de aura van dit continent ontsloten wordt en energetisch alles teruggezet kan worden naar de oorspronkelijke setting dan heft veel pijn in deze wereld zich acuut op. Er golft dan een helende kracht vanuit de echoput omhoog die collectief genezend inwerkt op het Totaal van de mensheid zelf. Energiekoorden schieten los, sterrenpoorten openen zich. Het vacuümpunt schiet open en het licht keert er in terug. De algehele trilling van de aarde wordt verhoogt en de doorgang naar een hogere dimensie wordt beter bereikbaar. De blauwdruk kan zich herstellen.
En…het is bijna zover.
Met veel liefde en aandacht worden de poorten van de oude Atlantische rijken hersteld en geopend.
Domeinen worden teruggegeven aan rechtmatige eigenaars. Huizen worden bewoonbaar gemaakt.
Stap voor stap komen we dichterbij ons doel. Ongelooflijk veel leed is getransformeerd en weggefilterd uit het aardebewustzijn.
De zielsfantoompijnstem kan bijna zwijgen.
We werken er aan.
Op energetisch niveau is de inwerking een feit.
Nog even en op meerdere punten in deze wereld zullen de continenten oprijzen vanaf de zeebodem. Maar eerst rijst het vooral op in ons collectieve geheugen.
Als wij ons dit durven herinneren dan worden de beelden zichtbaar gemaakt. Zo trekken we met elkaar de continenten omhoog uit de diepte. Uit de vergetelheid. En kan de heelwording beginnen.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
