Op alle reizen door de astrale werelden heb ik kinderen gezien. In de lichtwerelden waren dat blije, dansende kinderen. Goed gekleed in hun gekleurde lichtkleedjes. In de lichtwerelden wordt veel gezongen. Het is altijd fijn om uitgenodigd te worden op de feesten in de lichtwerelden. Kinderen brengen er dan hun eigen speciale energie in aan. Op geen enkel feest op aarde heb ik ooit diezelfde sfeer gevoeld of gezien. Alle wezens in de lichtwereld stralen blijdschap en vooral warmte uit. Je voelt je altijd welkom. Hoeft nooit uit te leggen wie je bent of wat je doet. Dit wordt meteen ingevoeld en bekrachtigd. Een begroeting in de lichtwereld is bedoeld om jouw wezen te bekrachtigen in het ultieme Namaste gebaar.
In de schaduwwerelden is dit niet het geval. Je wordt zelden begroet, vaak minachtend bekeken en de blikken zijn loerend. Om je te zien wat jij hebt wat een ander liever zou bezitten. En als het even kan nemen ze je alles af. Als het niet de moeite waard is in hun ogen draaien ze hun ruggen naar je toe. Je doet er niet toe, hoort er nooit bij en maakt geen deel uit van hun leven. Ze zijn je vergeten als ze je niet meer zien. Wat soms handig is. Want op die manier kon ik overal komen. Ik zorgde er voor dat ik niet opviel. Als er gevechten uitbraken, maakte ik dat ik weg kwam. Ik vermeed de locaties waar grote groepen bijeen kwamen.
Op dezelfde manier behandelden ze hun kinderen. Hoe raar het ook mag klinken in jullie oren, ook daar zijn kinderen. Ze worden geschopt en geslagen en nooit met enige warmte en liefde behandeld.
Als je dit schokkend vind zou ik je willen vragen te kijken naar bijv. India waar zeer jonge meisjes in de prostitutie verdwijnen. In piepkleine peeskamertjes gestopt waar dag en nacht volwassen mannen hen verkrachten. Of naar landen in Afrika waar kinderen opgeleid worden tot soldaat en mensen moeten vermoorden. Ik kan nog veel meer voorbeelden geven van enorm kindermisbruik en DIT GEBEURT OP AARDE!!! Zou het er dan in werelden met een nog lagere trilling minder zachtzinnig aan toe gaan denk je. Ik weet dat het niet zo is. De beelden die ik op al mijn reizen gezien heb zijn zo schokkend geweest, dat ik er niet eens over durf te praten. De meeste kinderen die daar leven zijn energetisch zo kapot gemaakt dat ze er niet toe doen. Hun trilling is gebroken. Hun aura's gescheurd. Ze zijn diep beschadigd. En zo gedragen ze zich ook. Ze doen voortdurend zichzelf en anderen pijn. Dit gedrag nemen ze na hun geboorte mee naar de aarde. Ook hier moeten ze noodgedwongen een laag gefrequenteerde ingang gebruiken. Ze worden afgestaan bij hun geboorte. Weggegooid in vuilnisbakken, langs de kant van de weg gelegd. Vaak krijgen ze niet eens een naam. Of ze zetten hun gedrag uit de astrale werelden voort. Dat betekent; permanent in de overlevingsstand staan, anders red je het niet. Wat het ook kosten mag.
Ik heb in alle lagen van ZIJN ook altijd de kinderen bezocht. De kinderen in de bolwerken moest ik een beetje vermijden. Als ik met hen sprak werd dat altijd gemeld bij de volwassen. Maar om de bolwerken heen – in alle astrale lagen – zijn grote groepen weeskinderen onderweg. Zij zoeken steun bij elkaar en houden elkaar bezig. Buiten de bolwerken kon ik vaak wel met deze kinderen praten. Ik kon hen beelden laten zien van betere oorden. Ik leidde hen naar grensovergangen en doorgangspoorten. Of ik stimuleerde hen om in hun leven op aarde alles op alles te zetten om toch hogerop te komen in hun zielsbestaan.
Als ik hen naar de grensgebieden kon leiden, konden ze van daaruit iets hoger gefrequenteerde levens kiezen. Het kon voor hen de opstap betekenen naar het licht. Ik heb velen van hen energetisch overgedragen aan de engelen. Naar rustkamers gebracht en heropvoedingsgestichten. ( lees; rustoorden waar zij lessen kregen in alle vormen van ZIJN, nooit uitgevoerd onder dwang,) waar zij dan een tijdje verbleven om op krachten te komen en dan van daaruit een leven op aarde te kiezen. Ik kon zelf een kindvorm kiezen om hen te bezoeken. Ik heb niet al mijn levens tot de volwassen vorm gebracht. Ook ik ben in kindertijd gestorven door ziekte of andere zaken. Daarom kan ik in die blauwdrukken terug stappen en naar de kinderen gaan. Soms ging ik in volwassen vorm. En als ze mij vertrouwden liet ik hen beelden zien van andere levens en oorden. Alles om hen te stimuleren dit niemandsland te ontvluchten.
Ook dit heeft veel kracht gekost.
Maar je gaat door. Omdat het beeld van een lijdend kind op je netvlies zo hartverscheurend is. Je kan het niet laten bestaan. Deze kinderen moeten naar het licht gebracht. Zij zijn de volwassenen van de toekomst.
In de loop der jaren zijn veel van deze kinderen naar betere oorden over gebracht. De blijdschap op hun gezichtjes als ze bijv. een naam kregen is onbetaalbaar. Sommigen onder hen hadden nooit een eigen naam gehad. Een echte, eigen naam is dan een groot feest.
Jezus zegt; ‘Laat de kinderen tot mij komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.'
Deze woorden bleken magisch te zijn,lieten poorten open gaan. Vooral als ze door de kinderen gezongen werden. Ik denk met kippenvel terug aan de momenten waarop grote groepen kinderen luid zingend door de poorten heen wandelden en over gingen in het licht. De kracht van zingende kinderen is energetisch met niets te vergelijken.
Nog steeds kan dit werken.
We kunnen woorden van liefde aan onze hartestem koppelen en voor deze kinderen bidden/ zingen. Want ook in deze tijd gaan er groepen kinderen over naar het licht. Er moeten nog veel kinderzielen geheeld.
Op deze wijze geven we hen hoop en doorbreken we de oude programma's.
Hoe meer kinderen er verdwijnen uit de laag astrale werelden hoe beter het is.
Ook deze kinderen worden opgenomen in het adoptieplan van de engelen en de lichtmeesters.
Natuurlijk komt ook hier weer geduld aan te pas.
Ze zijn niet zomaar wel opgevoed.
Dat kost tijd en geduld.
Maar we gaan er voor.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
