Het adopteren van energetisch zeer verzwakte, ontkrachte zielen is een mooi gegeven. Maar het brengt heel wat met zich mee.
Er bestaan zo veel varianten op dit thema dat het bijna onmogelijk is om dit allemaal te beschrijven. En ik wil ook niet dat mensen nu alles onder deze noemer gaan schuiven, want ook dat is niet reëel.
Een paar voorbeelden van categorieën wil ik nog geven.
Een ziel die geadopteerd is en uit oorlogsgeweld komt heeft een heel andere zielsgesteldheid dan een kind dat uit de Lucifercode komt.
Zielen die omgekomen zijn in welke oorlog dan ook zijn enorm getraumatiseerd. En dan moeten we ook de zielen niet vergeten die als lichtziel gekomen zijn, zich verbonden hebben met de code en daardoor zichzelf verloren hebben.
Er bestaan zoveel varianten van ZIJN.
Het moge duidelijk zijn dat zij die maar een dun Luciferlaagje dragen, ook eerder bij het licht te brengen zijn. Deze kinderen snakken van binnen naar hun echtheid. Bied je hen de juiste richting aan, dan hervinden zij zichzelf vrij snel.
Karmisch gezien leven er soms kinderen in een gezin die elkaar onder deze vlag mogen herontmoeten in een poging om orde te scheppen in hun DNA.
Voorbeeld, de vermoorde kan samen gebracht worden met degene die de moord heeft gepleegd. Of de bedrogene met de bedrieger. Op aanvraag van een ouderpaar kan er dan soms binnen de liefde van het gezin een diepteheling ontstaan die enorm veranderend werkt op de totale DNA code. In het beste geval leidt het tot een vorm van verdraagzaamheid waarin beiden met elkaar leren omgaan. Soms zelfs in volledige aanvaarding en verbroedering. In het slechtste geval beleven zij een stormachtige jeugd waarin de verhoudingen wisselend succesvol zijn en nemen ze op latere leeftijd steeds meer afstand van elkaar. Is dit slecht of niet? Ik denk dat we dat oordeel los moeten laten. Er is in ieder geval een soort van wapenstilstand bereikt, waar eventueel in een ander leven op doorgewerkt kan worden. Of niet. Het hoeft niet. Soms is het ook genoeg. De regels zijn zo uiteenlopend in dit spel. Er is geen gelijkluidend reglement. Omdat iedere situatie uniek is.
Ik heb gezinnen leren kennen waarin getraumatiseerde overleden kinderen uit de Ceausescu kindertehuizen zijn ondergebracht. Weggegooide meisjes uit China enz.
Ik zag deze kinderen soms zitten op de berg speelgoed die ze niet gewend hadden te leren delen in andere levens, omdat ze simpelweg NIKS hadden. En nu werd er van hen verwacht hun rijkdom te delen met andere kinderen. Wat tot slaan en jammerlijk huilen leidde. Want nu ze eindelijk iets bezaten gaven ze toch niks weg zeker. Teleurgestelde ouders die niet snappen waarom hun kind zo egotistisch is. Terwijl dat niet met egoïsme te maken heeft, maar alles met angst om verlies. Als zo'n kind gedoseerd speelgoed kan krijgen is dat veel overzichtelijker en normaler en is het probleem vaak al opgelost. Het geeft toch rust als je niet steeds je bezittingen hoeft te bewaken? Hoe zou jij je voelen als je ineens in een kamer vol goudstukken zat, en er constant iemand probeerde in te breken en iedereen ook nog roept dat je vooral moet leren delen. Paniek toch! Als je dan ook nog bedenkt dat er in zo'n situatie vaak bikkelhard gevochten werd om dingen van elkaar af te pakken, dan snap je, je kind ineens veel beter.
Je kan van een geadopteerde ziel niet verwachten dat het meteen de heersende norm begrijpt. Het leeft nog in de angsten en echo's van zijn net op traumatische wijze verlaten verleden.
Of neem de volgende situatie. Een ziel die in meerdere levens aan ondervoeding gestorven is. De energetische maag van zo'n kind is niet ingesteld op de hoeveelheid voedsel dat het hier krijgt. Het kind moet letterlijk leren eten. En verdraagt weinig dingen.
Snap je wat een oneindig geduld en vooral ook een andere manier van zien we moeten ontwikkelen om dit alles te leren begrijpen en in goede banen te leiden?
Ik hoop dat je gaat begrijpen dat dit adoptieplan veelomvattend is en heel hard nodig. Code rood zeg maar.
Omdat deze zielen zo " kapot" zijn, identiteitsloos, gebroken. Ze mogen ook gaan ervaren wat het is om heel te mogen zijn.
Veel van deze zielen zijn eeuwen energetisch dakloos geweest. Steeds ronddraaiend in dezelfde circuits. Zo ongelooflijk schrijnend. Dat MOET stoppen.
Al deze grijze draden hangen als stoffige spinnenwebben aan ons geweten.
Als losgeslagen rafels van de ziel.
En een mensenziel is te mooi om als uitgewrongen vlag te hangen aan andermans machtssystemen.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
