Deze week overkwam me het volgende;
Ik werd verbonden met de grote lichtkathedralen die op belangrijke tijdskruispunten staan. De kathedralen zijn door alle dimensies heen geïnstalleerd. Veel zielen komen hier bijeen om bijeenkomsten te houden en grote vieringen te organiseren.
Ik werd naar " beneden" gebracht. Naar een immens grote, zwarte kathedraal. Jaren lang hebben we er aan gewerkt om de grote kathedralen opnieuw te verbinden. Om hen te activeren en om hen in hun oorspronkelijke staat terug te brengen. De zwarte kathedraal heeft in de loop van deze jaren een enorme transformatie ondergaan. En sinds kort is de zwarte kathedraal weer in staat om de regenboogenergie op te vangen en te initiëren in de tijdslijnen. Het is heel bijzonder om Nu in de kathedraal te zijn. Hij is verbonden met de regenboogpoort en de regenboog brug. En hij is in staat om alle zwarte tempels in alle dimensies met de regenboogkracht te versterken.
Vroeger was de kathedraal dreigend en akelig om te ervaren. Nu is hij glanzend en rijk gevuld met positieve energie. De ramen stralen in regenboogpracht. De muren glanzen op in iriserende, transparante kleuren. Het is heel heftig om hierin te zijn. Deze kathedraal is een van de sterkste in de kosmos. Terwijl ik in het centrum van de kathedraal werd gebracht ervoer ik een krachtige verbinding. Het regenbooglicht viel door het dak naar beneden. Samen met iemand anders bundelde ik de energie en begon deze in de leylijnen/het grid uit te stralen.
Plotseling werden we nog dieper omlaag getrokken. Er opende zich een poort onder de kathedraal en ik kwam terecht in drabbige, stinkende gangen.
De energie voelde zompig en zwaar aan. Ik hoorde een brommerig gejammer door de gangen heen gaan. Aan weerszijden van de gangen zag ik nissen. Afgedekt met zwart/groene platen. Ik voelde dat ik door moest lopen en begaf me steeds dieper de gangen in. Toen ik op het diepste punt kwam zag ik eieren liggen. Enorme eieren. Grauw van tint, velen kapot.
Ik hoorde uit de nissen het gebrom aanzwellen tot gejank. Ik voelde een enorme dreiging ontstaan. Maar voelde ook zielenpijn, diepe zielenpijn. Uit alle macht probeerden we de regenboogstralen omlaag te trekken en door de gangen heen te sturen. Een witte draak verscheen aan mijn zijde. Hij begon de gangen in te blazen. Rook en vuur, regenbooglicht, zwavel en geloei ontstond. De platen voor de nissen smolten weg, er kwamen gouden, transparante platen voor in de plaats. Met een enorme krachtsinspanning trokken we uit de berg eieren een gouden ei tevoorschijn. Het ei begon te stralen en te zingen. In de nissen zag ik reptielachtige wezens. Doffe ogen, grauw van tint, zwaar van gestalte. De draak begon hun namen te zingzeggen. Elke keer als er een reptiel zichtbaar werd viel er een regenboogstraal op zijn wezen. En terwijl de witte draak hun namen noemde zag ik herkenning in hun ogen ontstaan. De dofheid verdween, hun huid begon te glanzen en het leek of ze uit een zware coma slaap ontwaakten. Een ongelooflijk proces voltrok zich om me heen. De reptielen ondergingen een ware transformatie. Hun echtheid kwam van onder de grauwe huid tevoorschijn. Hun geroep, gebrul, gegrauw ging over in een loeiend juichen.
De eieren op de grond begonnen te glanzen, uit sommigen kwamen kleine draakjes gekropen.
De zwarte kathedraal trok aan ons aller wezen. Hij trok ons omhoog in een spiraal van wervelend regenboog zwart zingend licht. De reptielen werden draken. Prachtige wezens die in de werveling omhoog vlogen. Door de vortex heen naar de kosmos. In de kosmos zag ik een witte poort open gaan. Door de poort heen zag ik een drakeneiland. Een wit eiland in een witte mist. De gouden zon die er boven hing verwarmde het hele eiland met zijn lichtende stralen. Ik zag witte tempels, honderden tempels. In verbinding met elkaar. Enorme regenboogkristallen in witte schoonheid zongen een lied van verbinding. Duizenden draken kwamen uit de tempels en verwelkomden hun broeders en zusters die omhoog kwamen uit de duisternis van de tijd. Kleine draakjes werden overgenomen, eieren aangepakt, begroetingen op grote schaal volgden in een draakachtige, loeiende, zingende omhelzing van klank en kleur. Zelden heb ik zoiets moois gezien. Terwijl ik het schrijf krijg ik alweer kippenvel en rollen de tranen me over de wangen.
Het was een waarlijk weerzien en thuiskomen. Eeuwen van tijdloosheid vervaagden en gingen in elkaar over in een hoog tempo.
Zelfs de tempels straalden nog meer licht uit. De daken werden van goud. Glanzend geschubd goud.
Het drakeneiland is weer verbonden.
Een straalstroom van wit goud regenbooglicht wordt door de zwarte kathedraal opgevangen en aan de tijdslijnen en poorten van de oude aarde geschonken.
Ik beschrijf dit proces nu in een paar woorden. Maar woorden schieten tekort om dit te beschrijven.
Enorme dankbaarheid is wat rest.
De oerpoorten, het oergrid wordt hersteld en opnieuw verbonden met de krachtslijnen van ons lichtstelsel. Hierop kan de nieuwe aarde zich ankeren.
Het is nog niet af.
Er moeten nog veel verbindingen komen.
Maar is het geen prachtig WETEN??
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
