Terwijl de ontsluiting van de pleïadische poort plaats vond volgde ik de diamanten draak naar beneden. Althans mijn bewustzijn reisde achter hem aan, mijn lichaam niet.
Toen de draak stopte, gebood hij mij heel stil te zijn.
Ik liep voorzichtig onder een diamanten baldakijn naar een grot. Wat geen grot bleek te zijn, maar een veld van licht. Ik liep bijna blind door -naar wat later bleek – een soort van plein. Om het plein heen zag ik kristallen van tientallen meters hoog. Het leken wel kathedralen. Bergkristallen kathedralen. Het was er vredig en fijn, ondanks dat ik heus wel voelde dat de trillingen in de kathedraalgrot ongekend sterk waren. De draak begon te zingen, een soort van getoeter. De kathedralen werden " wakker" en begroetten de draak. Ik voelde dat hij de kathedralen uitlegde waarom hij kwam. Het had met de sterrenpoorten te maken in Moeder Aarde. Hij vroeg toestemming om de poorten te verbinden, te openen en uit te lijnen naar de kosmos.
De twaalf kathedralen gaven toestemming. In hun wezen zijn zij afgestemd op de klanken van de sterrenstelsels. Zij hoorden het zingende kristal in de pleïadische sterrengrot.
Zij namen de klank over en heel zachtjes hoorde je binnenin de kathedralen de registers open gaan. Zij begonnen zich af te stemmen op de toon en gaven deze aan elkaar door. Toen de toon gestabiliseerd was, werd hij sterker en sterker. Ik voelde dat er tussen de poorten en de kathedraalgrot gangen liepen. Lege gangen. Zonder geluid of licht. Toen de toon door de gangen golfde viel het stof van de muren en er kwamen kristallen wanden tevoorschijn.. De wanden namen de toon over en weerkaatsten deze. Zo zwol het geluid aan richting de poort.
Vanuit de poort zelf zag ik vuur komen. De gangen werden gezuiverd. Met goudgeel zonnevuur. Toon en vuur ontmoetten elkaar in een werveling van kracht en gingen in elkaar over. Het was een hels kabaal, dat vreemd genoeg niet storend was aan mijn oren. Het was eerder indrukwekkend, ontroerend mooi.
Plotseling kwamen er meerdere kristallijnen draken het plein op. Zij hadden het stemlied gehoord en begrepen dat het ook voor hen tijd werd om er bij te zijn. Om toon en vuur te verbinden via hun kristallijnen drakenhart. Alleen draken kunnen in zoveel geweld overeind blijven staan. Zij vormden een cirkel op het middenplein en begonnen te stampen en te toeteren. In de gangen hoorde ik ook gestamp en gezang. Het leek alsof er een AUM-klank geboren werd vanuit een diepe goddelijke bron. De AUM-klank golfde door draak en steen, door gang en poort, door het Hart van de aarde zelf.
Ik hoorde sjamanentrommels in een hogere laag van de oeraarde velden.
Ik voelde overal beweging en kracht ontstaan en meteen wist ik " NU is het echt begonnen, er is geen weg meer terug".
De twaalf kathedraalzalen in de kern van moeder Aarde worden verbonden.
Alle poorten van licht zullen vanuit de Kathedraalzalen geopend worden. Laag na laag na laag.
AUM AUM AUM.
Het lied van de schepping zal klinken vanuit het hart van de wedergeboorte.
Ongelooflijk wat een schouwspel. Zoveel lichtgeweld heb zelfs ik nog nooit gezien. En dat wil wat zeggen.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
