Al mijn gehele leven zie ik zaken die anderen niet zien. Het heeft me heel veel tijd gekost om te bevatten wat ik zie, waarom ik het zie en wat het doel is van al dit "zien". Lange tijd hoopte ik dat ik niks zag, zodat ik er niks mee hoefde te doen. Wat mislukte. Want ik zag en zie elke dag zoveel dat het ondoenlijk is er langs te kijken. De engelen spelen wat dat betreft een humoristisch spel met mijn vermogens die ik graag tot onvermogens reduceerde, maar waar ze me de kans niet toe gaven.
Gelukkig hebben ze me ook geholpen bij het begrijpen en verwerken van al die beelden, anders had ik al lang ergens in een "opberghuis" gezeten. Bibberend in een hoekje. Wachtend tot ook dit leven maar weer voorbij zou zijn. Want ja, ook hadden vorige levens me geleerd dat wat ik zag/hoorde/voelde gek was, waardoor ik tot gek of zot bestempeld werd met dienovereenkomstige gevolgen. Daardoor ook heb ik leren zwijgen.
Maar in dit leven mocht ik niet zwijgen.
Ik moest wakker worden en de volle omvang van alle hemelen en hellen zien.
Duizenden astrale reizen hebben me werkelijk elke denkbare en ondenkbare creatie van ons menselijk scheppingsvermogen laten zien. Ongelooflijk, wat er mogelijk is. Jammer genoeg eigenlijk. Want elke denkbare gedachte die gevoed wordt tot een kracht kent zijn eigen scheppingsproces. En als het scheppen begint, groeit zijn vermogen tot manifestatie en breidt alles zich uit tot een onafzienbare vlakte van vormen en werelden waar geen einde aan komt.
Gek genoeg zijn er tussen dit alles in werelden die buiten de scheppingsgedachtes van de mens staan. De engelenwerelden bijvoorbeeld. Maar ook de draken en andere mythologische werelden. Zij zijn er echt. Achter de sluier. Niet echt zoals het in sprookjes beschreven staat of andere verhalen, maar zij bevatten waarheden die ergens op gebaseerd zijn.
Ik weet nog dat ik vroeger door parken en bossen liep en iets miste. Ik verwachtte elfen en andere wezens te zien, maar zij waren er niet. Pas later begreep ik dat de aura van onze aarde zo vervuild was geraakt dat deze wezens zich terug hadden moeten trekken achter hun eigen etherische poorten, omdat zij simpel weg niet konden leven in deze atmosfeer. En toen ik opgeroepen werd om hier iets aan te doen, heb ik geen moment getwijfeld. Mijn hart bloedde bij het zien van deze lege aarde. Want elfen en andere vormen van licht begeleiden de groeiprocessen van de natuur. Toen mijn oudste dochter geboren werd en ik vaak met haar ging wandelen in Clingendael of het Haagse bos stuitte ik op een ver afgelegen ongerept stukje natuur waar een echt elfenbronnetje was. Ik heb vreselijk gehuild van ontroering toen ik dit zag. De etherische elfjes boven het water, de zon die er op scheen. De andere wezentjes die zich door mij lieten bekijken en gewoon door gingen met hun arbeid. Het was een stukje paradijs op aarde. Ik heb daar vaak gezeten en me diep verbonden gevoeld met de aarde waar ik eerlijk gezegd niks meer mee had. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat dit bronnetje me de zin van het leven heeft terug gegeven. Zonder dit bronnetje had ik waarschijnlijk nu niet meer geleefd.
Van het één kwam het ander. Ik ging steeds meer zien op een wijze die anderen misschien gek zouden noemen. In eerste instantie zag ik niet de schoonheid en de engelen. Ik zag de duistere wezens die de schoonheid bezoedelden. De zwartmakers, de ontkrachters. En ze kwamen steeds dichter bij. Naarmate ik meer mocht ontwaken, slopen ze vrijwel op onafgebroken wijze om me heen. Ze straalden moerasachtig licht uit, ze stonken en vooral loerden ze. Ieder moment van onbalans grepen ze aan om zich te enten, koorden te weven en me te omsluiten met een zwart spinnenweb van kleverige hechtdraden. Ze probeerden me te verdrinken in een poel van drassige leugenachtigheid en schroomden niet om me enorme rijkdommen en macht te bezorgen als ik vooral maar deed wat zij wilden. Ze waren ook enorm goed in vermommingen, ware het niet dat hun stank hen altijd verraadde en ik hen eeuwig doorzag. Ik heb namelijk nog nooit een stinkende engel gezien. Of een meester Jezus die wilde dat ik mezelf kastijdde en boete deed voor de wereld, op mijn knieën en vervolgens alle termen van vrouwelijke ontkrachting gebruikte ( waarin stinkende teef nog de zachtste was) die de echte MJ nooit zou gebruiken.
Zij waren het die me de zin voor het leven steeds weer probeerden te ontnemen.
En ik begreep het niet.
Werd zelfs boos op de engelen en goden, want waarom stonden zij toe dat ik zo getergd mocht worden als ik een taak op aarde te vervullen had.
In mijn diepste wanhoop omtrent dit gebeuren riep ik zo ongelooflijk hard naar boven dat ze me moesten helpen dat er eindelijk antwoord kwam.
Niet het antwoord dat ik verwachtte. Niet de hulp die ik dacht van hen te krijgen. Nee, ze zeiden duidelijk dat het tijd werd dat ik op ging staan en het licht geboren moest laten worden. Ik als meester-kracht op aarde mocht me niet laten overmeesteren door de kracht van anderen, ik moest er iets aan doen. En als ik eindelijk eens begreep dat ik dat kon, dan had ik hun hulp helemaal niet nodig want dan kon ik het zelf.
Ik zei dat ik dacht dat als ik boos werd ik zelf ook een zwarte kracht zou creëren en toen zeiden zij dat dit nu juist zo jammer was, omdat er in mij geen zwarte kracht leeft. Maar wit licht. En dat dit witte licht eerst meer duisternis los zou maken, als ik eindelijk eens antwoord gaf vanuit mijn kracht. En dat dit hard nodig was, omdat anders het zwart nog meer zeggenschap zou krijgen dan hiervoor.
Ze wachtten als het ware op mijn reactie, want als ik zou opstaan konden alle wezens van het witte licht zich verbinden en de duisternis uit zwarte harten losweken en oplossen in de tijd.
Ze lieten me zien dat ik omringd was door duizenden engelen, gidsen en andere lichtwezens en dat zij op het moment wachtten dat ik mijn kracht zou durven gebruiken.
Ze vroegen zich af hoelang het nog zou duren voordat ik dat eens zou begrijpen in mijn mens-zijn. Maar geen nood hoor, eigen keus, ze konden nog veel langer wachten als het moest.
En toen begreep ik het eindelijk en ik stond op.
En alle schaduwen die zich om mij heen verzameld hadden bliksemde ik neer voor ze tot tien konden tellen. Waardoor ze vervolgens terug keerden in nog grotere aantallen, die als zwermen op mijn gezin doken, mijn vrienden en alles omkeerden wat er maar om te keren viel. Zodat ik op een gegeven moment helemaal alleen stond. Want iedereen liet zich manipuleren en omkeren en dat moest ook, want de onderste manipulatiesteen moest bovenkomen.
Ik maakte bliksemsnelle keuzes. En bliksemde zo hard door dat uiteindelijk al het zwart met de staart tussen de benen afdroop, de koorden van hun spinnenwebben zich oplosten en uit de schaduwen de zon herrees.
Jaren lang heb ik staan bliksemen als een gek. Ik bliksemde met energie, met lieve woorden, met strenge woorden, maar vooral met inzicht. En dat maakte mensen zo jaloers en boos, dat hun diepste zwarte vormen omhoog kwamen uit de kelders van hun bewustzijn. Zij richtten hun frustraties op mij en dat was goed voor de wereld omdat ik hun energie om moest zetten in stilte, maar dat was slecht voor mijzelf omdat ik daardoor harde aanvallen te verduren kreeg. Die ik me niet persoonlijk aan moest trekken. Maar omdat ik ook maar een mens ben deed ik dat deels wel. Omdat het maar al te vaak mijn gezin raakte, waardoor de engelen op hun beurt overuren hebben moeten draaien om mij recht te houden.
In die tussentijd ben ik aan het werk gegaan om anderen te openen, te helpen,vrij te maken van zwarte aanklevingen. Toen ik eenmaal de draden mocht zien zag ik hen overal. Door het hele bewustzijn van de wereld heen. En toen begreep ik waarom ik sterk moest zijn. Het ging niet alleen om mij, het ging om de hele wereld. Zijn bewustzijn, zijn aura.
Ik daalde onvermoeid af in tijdsgaten en zwarte gangen om de poorten te zoeken in de astrale lagen die met de zwarte draden in verbinding stonden.
Op die momenten werd ik bijgestaan door bewustzijnsvormen die me op deze niveaus konden helpen. En of dat dan engelen of draken waren of andere wezens maakte me echt niet uit. Als ik kon voelen dat hun kern van licht was, mocht iedereen me helpen, graag zelfs. Zo heb ik het oordeel over vorm en bestaan los gelaten. En toegelaten dat er vormen van bestaan waren die ik weliswaar niet met menselijke termen kon indelen maar met hartetermen wel. Toen ik dat eenmaal losgelaten had gingen alle deuren open. En kwam ik overal. Ik denk niet dat er een mens op aarde leeft die door zoveel poorten en gangen is gegaan als ik. Van die gebeurtenissen heb ik er een aantal beschreven. Een klein druppeltje uit de oceaan van de tijd heb ik omhoog gehaald en zichtbaar gemaakt. Want er is veel wat niet beschreven kan/mag worden. En dat wat ik wel beschrijf word gelukkig door heel veel mensen niet meer als gek gezien.
Ik ben niet gek. Ik ben een mens met een plusje achter zijn naam en dat maakt me anders. Zo zijn er ook veel mensen met een minnetje achter hun naam. Dat maakt hen anders. Alles heeft zijn geur en smaak. Elk bewustzijn ruikt /proeft anders. En van sommige mensen krijg je een heel nare bijsmaak omdat je etherische neus hun onechtheid ruikt. Dat zijn waarschuwingssignalen die je niet negeren moet.
Ik heb teveel in bewustzijnsgangen van anderen gelopen om niet te weten hoe oneerlijkheid of manipulatie ruikt. Zelfs als een mens net doet of hij van licht is ruik ik daar dwars door heen zijn bijbedoelingen. Ook die heb ik lang genegeerd. Want een mens met bijbedoelingen heeft geheimen, achter de poort van zijn geheim ligt een astrale wereld vol intriges en verraad. Juist die werelden moesten geopend worden en ontdaan van hun zwarte krachten.
Maar nu is dat klaar. Het is 2012. De gangen en poorten van de pijnwerelden van onze aarde zijn allemaal open gezet. De aderen van de tijd moeten gedotterd en dat is niet tegen te houden.
Met astrale meesters en engelen heb ik gewerkt aan het ontmantelen van zwarte lagen. Met kosmische meesters heb ik gewerkt aan het ontmantelen en vrijmaken van zwarte kosmische poorten en volkeren. De aarde is niet langer te bezoeken vanuit de ruimte door laag astraal kosmisch leven. Duivels en hellen- al dan niet bedacht door mensen – zijn niet langer in staat om de aarde te naderen.
Astrale gedachtevormen zijn opgelost. Astrale lage natuurwezens opgeruimd.
Kortom we zijn er nog niet, maar het lage werk is gedaan. De poorten van die werelden zijn gevonden en aan het licht geschonken.
Alles wat nu uitwerking zoekt bevindt zich momenteel op de aarde zelf.
Waardoor je op aarde om de mens heen nu zijn lagere gedachtevormen ook extra goed voelt.
Je ruikt hen, je proeft hen, ze kunnen zich niet meer verbergen. Ze zijn er. En ze zijn boos. De strijd die zich eerst afspeelde achter de schermen is nu hier op aarde ongesluierd aanwezig. We blijven dus bliksemen met wit licht. Want de tijd is nog niet uitgezuiverd.
Ik snap eigenlijk zelf niet dat ik dit allemaal heb kunnen doen zonder om te vallen.
Daar is bovenmenselijke kracht voor nodig geweest. En moed en inzicht. Om door alle processen van pijn en verdriet heen niet om te vallen en er in te verdrinken. Eenzaamheid tot op het bot, aantasting van het fysieke lichaam, bevingen van grote geestelijke aard.
Maar ik ben er nog steeds, niet kapot te krijgen. Net onkruid dat door elke tijd heen zijn wortels weeft en elke keer weer zijn bloeiende kopje boven het maaiveld uit steekt.
Nu de energie van Oermoederaarde wakker wordt, kunnen we eindelijk eens beginnen te doen waar we voor kwamen. Het paradijs in ere herstellen. Achter de schermen gebeurt dit al. Nadat ik aanvankelijk ietwat teleurgesteld was dat ik na al het harde werken niet omhoog de kosmos in mocht vliegen, maar terug moest keren naar het Hart van moeder aarde, ben ik nu enorm blij.
Want achter die mistige sluiers ligt het beloofde land, de schone aarde, ongerept. En ik beschouw het als een voorrecht en enorm geschenk dat ik dit nog mag beleven in mijn aardevorm. Daarom ook schrijf ik de laatste tijd veel over de Oeraardepoorten en alles wat er achter ligt.
En of je dit nu afdoet als fantasie of niet kan me niks schelen.
Je voelt van binnen in je hartebron wel of het levende waarheid is of niet. Zelfs als je hersenen het niet snappen en jij nog vanuit je hoofd dit alles beredeneren wil, kan er iets in je hart ontwaken wat je van ontroering doet huilen.
Ik verdedig me niet meer, ik vecht niet meer. IK BEN.
Bereid om het nieuwe leven als een geboorteproces aan de nieuwe tijd te schenken en jullie daarin te laten delen. Zonder oordeel. En als je toch oordelen moet dan heb ik nieuws voor je; " het zal terug slaan op jezelf, je raken en om je oren slaan net zolang tot jij je oordeel kwijt raakt". Witte bliksem die terugslaat op de uitzender en in mij niets meer kan kapot maken.
Ik ben heel, ik ben sterk, ik ben liefde en ik ben mens.
Net zoals jullie. Maar dan een beetje gek. En…ik ben er trots op.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Eenheid heet.
