Ik wil jullie deelgenoot maken van het contact met Phyneaux. Althans zo noemt hij zich. Het zal niet zijn echte naam zijn, maar het definieert wie hij is en wat hij doet.
Phyneaux ziet er ongeveeruit als een reuzen-groene-boom-elf. Hij is robuust, sterk en straalt een enorme liefde uit.
Hij neemt me mee naar een overgangspoort tussen de dimensies in.
Een oeraardepoort.
We gaan dus niet omhoog naar de sterren, maar omlaag de aarde in.
Het is lang geleden dat Phyneaux contact kon maken van zijn kant uit. De poort was nl. lang dicht. Al zeker sinds de val van Lemurie.
En dat is erg.
Want het is Phyneaux zijn taak om groeizaam licht door de poort te sturen, zodat dit licht in kan werken op alles wat groeit en bloeit.
De stroom energie is van een groene tint. Soms mosgroen, soms fluorescerend lichtgroen, de tinten wisselen.
Vroeger, in de oude tijd, zette hij de poort open als er een nieuwe golf groeilicht kwam. Dit licht golfde dan via de paradijsmatrix over in de leylijnen van de wereld en verzorgde van binnenuit de zaden van alle bomen en planten ter wereld.
Via die golf surfden vaak allerlei wezentjes mee, die via overstappoorten dan weer met dit licht aan het werk gingen in een bepaalde streek of een gebied.
Zo surfden er elfjes mee op deze golf. In allerlei groottes en lichtsterktes. Het was altijd een feest als de elfjes met de stroom mee konden gaan. Een eer ook. Want zij hoedden dit licht en wiedden het. Brachten het via de wortels van de planten over in al het leven.
Als de poort open ging, waren er veel wezentjes van allerlei aard verzameld. En als de stroom in werking kwam dan splitsten zij zich. De helft van hun licht bleef achter in het “Rijk”, de andere helft ging mee naar het werkgebied. Alsof er uit de Eenheid van hun wezen een splitsing plaats vond. De helft die achter bleef zorgde er voor dat de gouden draad tussen hun bewustzijn in, in stand bleef, zodat de andere helft na gedane arbeid altijd weer terug kon keren naar huis. Twee zielewezentjes die vanuit hun Eenheid en liefde de splitsing aan gingen, om te dienen binnen de evolutie van een planetair stelsel.
Tijdens de val van Lemurie is het misgegaan. De draad tussen de zielewezens in brak en de energie schoof buiten beeld. De poort sloot. Phyneaux stond verbijsterd in de poort te kijken naar al dit geweld en kon niets doen.
Zo geschiedde het dat veel natuurwezentjes niet meer terug konden keren naar huis.
Zij bleven in de verzonken wereld achter. Er bleef steeds minder van hun licht over. De aarde ging energetisch meer en meer achteruit. De groeizame werking verdween. De wezentjes verzwakten en trokken zich terug naar gebieden waar er nog genoeg energie was. Vaak hechten zij zich aan liefdevolle mensenzielen om nog een beetje licht te kunnen ervaren en hun werk te kunnen doen.
Sommigen gingen zo ver dat zij hun elfenziel terugtrokken en zich enten op menselijk leven, om de cyclus te blijven volgen.
Zo zijn er dus mensen op deze planeet met een verborgen “ Elfenziel” in hun wezen.
Verdwaalde wezentjes, die moeilijk hun weg vinden in de harde wereld.
Ze zien er vaak fragiel uit, kwetsbaar, grote verbaasde ogen. Overgevoelig voor de harde prikkels in een maatschappelijke structuur.
En daarom is Phyneaux gekomen. Nu de trillingen groeien en energieportalen weer in werking treden wil hij laten weten dat hij nog altijd op zijn post staat. En dat de verloren elfenzielen terug kunnen keren naar huis. Om weer samen te kunnen smelten met hun tweelingziel, die aan de andere kant gebleven is. Phyneaux ziet er verweerd en moe uit. Zo lang heeft hij uitgekeken naar een moment als dit. En nu is zijn Queeste in volle gang gezet,
Hij heeft me gevraagd om de wereld te laten weten dat de “Groene Poort” van het Elfenrijk weer toegankelijk is.
Deze poort heeft vertakkingen vanuit de diepte van de aarde naar allerlei landen.
Hij is nog niet klaar met zijn werk.
Hij reist nu rond om de andere poortwachters te ontmoeten van zijn stam/familie. Die allemaal op vergelijkbare wijze hebben gewacht. Eeuwen lang.
Ik zie het als een gouden plicht om hier ruchtbaarheid aan te geven.
Zodat de elfenzielen die in mensenzielen verborgen liggen wakker worden en weten dat de weg naar huis ontsloten is. Zodat zij ooit, na dit leven of misschien op een speciale wijze al tijdens dit leven terug kunnen keren naar huis. Ik weet nog niet precies hoe dit gaat werken.
Maar Phyneaux roept hen allen op.
En ik wil graag zijn stem zijn.
Dank je wel, Manou..dat het ons gelukt is om Phyneaux een stem te geven. Zodat velen zoals jij straks weer naar de rijken van Moeder Aarde terug kunnen keren, in liefde en hoop.
Dit is het begin van vele boodschappen die vanuit de natuurrijken van Midden_Aarde gaan komen.
Terwijl ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Zo wezenlijk, zo lang gewacht, zo belangrijk. Ontroering, dankbaarheid en oud verdriet golven door me heen.
Maar er is al weer een weg ontsloten.
Een van de velen die nog gaan komen.
Ik groet jullie vanuit de Bron die Liefde heet.
