Ik ga jullie beschrijven wat er gebeurd is tijdens de laatste reis in Engeland.
Dit verhaal zal dus doorspekt zijn met persoonlijke details. Sommige zaken mogen nog niet beschreven worden. Er volgt “ slechts” een impressie.
Dit is wat er gebeuren mocht.
Op de heenweg naar Glastonbury reden we langs Stonehenge. Het is werkelijk magnifiek dat je dit monument gewoon vanaf de weg in het veld ziet liggen. Om Stonehenge heen is het een kale boel. De velden zijn vlak en hier en daar staat een enkele boom.
Ik zag meteen dat de blauwe vortex die we vorig jaar mochten openen er nog stond in de middencirkel. Toch kreeg ik het gevoel dat we er even moesten stoppen. We draaiden de weg af naar Stonehenge, stapten uit en liepen de toegangsweg op. Deze was geopend, zonder ticket mochten we helemaal naar de steencirkel lopen. Een wandeling van ongeveer 1.4 mile. Daar aangekomen mochten we niet naar de steencirkel zelf. Maar er liep wel een weggetje omheen, zodat we er dichtbij konden komen. Achter de Heelstone stonden we en de verbinding was direct merkbaar. De stenen begonnen te zingen. Een oud welkomstlied, dat puur reageert op een frequentiegolf. In deze uitreiking werd ik opgetild en mocht ik de binnen- cirkel betreden. Op dat moment mochten de verbindingen al klaargezet worden voor later in de week, 21 maart. Als we terug zouden komen op de dag van de start van de nieuwe lente.
De energie werd licht en hartelijk. De blauwe vortex werd gevuld met zilverspikkels en kristallijnen glans. En terwijl ik in mijn aardse lichaam verder ging naar Glastonbury, bleef een deel van mijn energielichaam achter in de cirkel. De voorbereidingen naar de grote OMKERING in volle gang brengend. (21 juni 2015)
In Glastonbury zelf kwamen we direct in contact met een lieve vrouw, die in haar achtertuin een Tempel heeft gebouwd. Deze Tempel is verbonden via de Michaels lijnen met Mount Carmel in Israel. 5 jaar geleden heeft zij de opdracht gekregen om in Glastonbury de Tempel van de Essenen te herstellen. De orde van de zilveren roos, het heilig hart van Jezus Liefde. Het is een prachtige ronde Tempel geworden, tot in detail afgewerkt. De Aardetempel is anker voor de etherische tempels die nog zullen volgen. Verschillende malen trokken we naar de Tempel, om er te mediteren, en de Christusenergie tot in alle vier de windstreken te verbinden. Hard nodig In Glastonbury. Een plaats waar zoveel dubbelheden zijn. Waar de zwarte magie de laatste 500 jaar vrij spel heeft gekregen en de satansrituelen de pan uit rijzen.
De volgende dag brachten we eerst een bezoek aan het Budha Maitreya centrum. Ik kocht daar een aardehelingsweaver en nam deze meteen mee naar de TOR.
Het was de dag van de zonne-eclips, alles was mistig, grauw en donker. Veel mensen hadden de Tor beklommen en deden om het gebouw heen de meest verschillende rituelen. Toen de meesten af gingen dalen, zijn wij omhoog geklommen. Symbolisch de weg van de mens voorstellend. De mens die vanuit de links omdraaiende duisternis omhoog klimt naar het licht. Op de top was het rustig. Ik kon direct in het centrum gaan staan en gebruikte mijn Aardeheler om alle onrustige energieën bij elkaar te brengen in een punt van licht en al het goede er uit te filteren. Vrijwel direct begon er een nieuwe vortex op te starten. Waarbij de kracht van het licht, de liefde en de engelen bij elkaar vloeide. Onmiddellijk openden zich de vier blauwe portalen van het hemelse licht. De energie stroomde er door heen en daalde als een blauwe mist af van de berg, bedekte de hele omgeving met een waas van zachtblauw licht. Schitterend. Na nog wat rondgelopen te hebben daalden we af in een rechts omdraaiende beweging, zodat het nieuwe licht vanaf de top naar omlaag werd gebracht. Aansluitend bezochten we direct de Chalice Well en koppelden we de energie aan de rode en witte bronnen.
De dag hierna gingen we terug naar Stonehenge. Rosie, de dienaar van de Tempel reisde mee in de geest en vestigde zich in de middencirkel van de Stenen.
Wij hebben verschillende rondes gelopen om de stenen heen. Eerst linksom, toen rechtsom. En op alle plaatsen waar de Aardeheler begon te werken hielden we halt. Er waaide een koude wind op de open vlaktes, de hemel was bewolkt, maar door de wolken schenen zichtbaar voor onze aardse ogen ook de blauwe stralen omlaag. Om kippenvel van te krijgen. Ik deed mijn rondes en eindigde steeds bij de Heelstone. Vorig jaar heb ik beschreven hoe deze steen een enorme transformatie heeft ondergaan. Van een lijdende oude vrouw veranderde de steen langzaam in een dolfijnachtig wezen en nu was duidelijk zichtbaar dat de steen in een enorme, omhoogkijkende walviskop was veranderd. Ook deze steen begon steeds te zingen als ik in de buurt kwam. En walvisgeluiden te produceren. Ik hoorde zelfs andere walvissen reageren, van ver weg, vanuit de zee. Later hoorde ik dat er in die zee nog steeds walvissen zwemmen.
Uiteindelijk brak er een matrix van zilverwit licht door alle punten heen. Deze hechtte zich aan alle stenen. Het blauwe licht vloeide er in over en de matrix werd een soort snelweg van heilig licht. De frequentie er van werd enorm hoog en helder. Reikte uit tot ver in de omgeving en hechtte zich vanaf deze plaats aan andere steencirkels die ergens in het land zijn.
Vanaf dit punt reisden we naar Avebury. Naar de cirkel van de moedergodin. Er heerste een chaotische sfeer. Veel mensen waren op deze bijzondere dag naar hier gekomen om rituelen uit te voeren. Dwars door dit alles heen bewegend voelde het aan alsof er continenten tegen elkaar botsten . Ik ging ergens in het midden staan, en begon opnieuw met mijn aardehelerkristal de energie bij elkaar te trekken. Het goede, het lichte verzamelde zich en spiraalde in elkaar over. En verbond zich. Dicht bij de Poort naar de Elfenwereld was het vredig en rustig en ik vroeg aan de Elfen of zij over de heilige straal wilden waken. Zij namen de straal mee naar het heilig hart van Moeder Aarde en droegen deze aan haar over in een liefdevol gebaar. Later vond ik gelukkig nog een prachtige plek waar drie bomen op een heuvel bij elkaar stonden en vanaf deze plaats mocht ik een bronpunt openen.
Hierna zijn we snel vertrokken, de chaos ontvluchtend.
Wordt vervolgd.
