Ik zal jullie niet alle gebeurtenissen vertellen die zich onder de vlag van de Lucifercode hebben afgespeeld. Jullie zouden werkelijk denken dat ik lieg.
Maar dat de twee gestaltes zich nog vaak om me heen gemanifesteerd hebben is een vaststaand feit. En altijd als ik hen zag wist ik dat " de pleuris" uit zou breken.
Lucifer kwam en sprak zijn woorden. Kil, zonder emotie, maar wel duidelijk. 25 jaar geleden activeerde hij de duistere bedrading in mijn systeem en gaf vervolgens aan dat op die trilling veel zielen af zouden komen die " zwart" waren. In hun geest, botten en ziel. En dat die zwartheid mij zou proberen te omsluiten.
Dan kwam de lichtgestalte er bij en zei: " Daal maar af in de zwarte poelen van hun geest. Zoek de zielen die ze klemgezet hebben, vermoord of anderszins ontzield en draag hen op aan het licht. Ik zal zorgen dat de engelen hen vinden en hun overbrengen naar lichtere oorden".
Zodra de duistere bedrading aangezet werd viel ik van de ene horrorfilm in de andere. Ik werd ziek van de misselijk makende energie die uit hun systeem los kwam. Ik kon de trilling amper verdragen. Jaren en jaren ben ik ziek geweest of onderweg om ziek te worden. Ziek van de energie, het gedrag en vooral de kwaadaardigheid die in mensen omhoog kwam. De talloze keren dat ik aangevallen of gepest werd, de vreselijke jaloezie ( hm de voorbereiding van ooit kwam me goed van pas). Wat zich in de geest al had voorgedaan weerspiegelde zich in het leven om me heen. De duistere bedrading werkte als een magneet, het haalde in razend tempo de slechtste eigenschappen van een persoon omhoog die vervolgens weer getransformeerd moesten worden door het licht. Want het licht werkte als een spiegel en reflecteerde alle energie tot in de kern. Dag in, dag uit sloegen de golven van licht en duisternis door me heen. Vaak daalde ik energetisch af ( via het bewustzijn van iemand) en kwam in de donkerste kelders en spelonken van het aardebewustzijn terecht. Gejammer en gekrijs. Duizenden zielen die hun diepste lijden uitschreeuwden of volkomen verdoofd en grijs om zich hen zaten te kijken.
Velen heb ik omhoog mogen halen en/of wakker gemaakt. Het lijden in hun gezichten gegrift als een masker van eeuwige pijn. Pas als ze voorbij een bepaald grensgebied kwamen, namen wezens uit het licht hen over. Jaren en jaren heb ik op deze wijze transformatie werk gedaan. Bij vol bewustzijn. Nog ruik ik de stank van de angst en levenloosheid. Nog voel ik de kwaadaardigheid. En als er weer zielen naar het licht waren overgebracht, kwamen de aanvallen. Hard en meedogenloos.
En ze werden steeds sterker.
Omdat we NU met veel lichtwerkers op aarde zijn raakten we heel wat aan. In de diepste lagen van duisternis zijn de lichtstekkers gepland en deze trillingen duwden steeds zwartere lagen omhoog. Het is maar goed dat de lichtbedrading evenredig geactiveerd was. Anders valt zoiets niet te overleven.
12 jaar geleden kwam de grootste klap. Midden op de dag, terwijl ik gewoon een boekje zat te lezen werd het ijskoud om me heen. Het werd duister en een enorme zwarte gestalte posteerde zich voor mij. Ik herkende hem en wist me te beheersen.
" Ik kom je waarschuwen" zei hij toen " Er gaat iets groots gebeuren op deze planeet. Jij weet daarvan. De grootste verandering ooit. Ik ken velen die deze verandering tegen willen houden. Zwarte, duistere krachten en ze dragen mijn naam in hun harten mee. Hun zwarte harten. Ik geef je de keus. Stop met je werk, want je kan alles verliezen, je huis, je gezin, je vrienden, je leven…alles. Er is nog een weg terug, als je NU stopt ben je veilig. Als je niet stopt, is er niks aan te doen".
Inwendig schrok ik me naar, maar ik kon alleen maar zeggen; " Bedankt voor je waarschuwing, maar ik stop NIET. Er is voor mij geen weg terug. Er is geen Mij in dit verhaal. Er is de wereld en mijn IK staat in dienst van het licht. Ik ga door en zal NOOIT stoppen. Sterker nog, alles wat me ontnomen wordt bouw ik krachtiger op dan ooit tevoor. Wat je me afneemt, maak ik 12voudig keer sterker dan voorheen. Mijn kern is van licht, die gaat nooit stuk".
Hij ging weg, ik trilde als een rietje en wist me geen raad. Ik kende deze figuur maar al te goed en wist dat ook hij woord hield.
Niet lang daarna ging ik op vakantie en in deze vakantie legde iemand voor mij de horoscoop. Zomaar spontaan. Een prachtige Antilliaanse ziel. Zijn zwarte huid werd bleek tot achter zijn oren. Hij liet zijn kaarten vallen en was zo ontdaan dat hij niet meer wist wat hij zeggen moest.
" Kind" stamelde hij "Kind als je nu terug gaat naar huis zal alles je ontnomen worden, je wordt bedreigd, er worden complotten gesmeed. Ik heb nog nooit zoiets duisters gevoeld". Hij nam me in zijn armen en omhelsde me. En ik zei met tranen in mijn ogen" Het zal goed komen, ik dank je voor je waarschuwing".
De jaren daarop volgend waren een levende hel. Zoveel kwaadaardigheid en duisternis tegelijk had ik nooit tevoor gevoeld. Op een dag gaf ik een lezing en er viel een wit licht uit het hart van Meester Jezus over alle aanwezigen. Het werd heel koud in de zaal. Ik hoorde Jezus zeggen: Kijk" en één na één zag ik de personen in de zaal zwart worden. Hun laagjes van licht vielen af en hun echtheid kwam tevoorschijn. En dat was niet fraai. Ik hoorde iemand zeggen dat al deze personen me zouden verraden en dat het maar goed was dat er geen inquisitie meer bestond of aanverwante zaken anders zouden ze mij met hun allen " uit de weg ruimen". Ik was verbijsterd, want onder deze " zwarten" zaten veel van mijn toenmalige ogenschijnlijk goede vrienden. Een enkeling bleef wit. Iedereen voelde het en was bang. Ze hadden alleen niet door dat de geur van afgrijzen uit hun eigen kelders omhoog steeg. Het werd werkelijk heel erg. Zo erg dat ik op een dag besloot om dit leven te verlaten. Ik at en dronk niet meer en zonk weg in een poel van mistig verdriet. Na drie dagen zette ik mij achter mijn computer. Eigenlijk wilde ik een afscheidsbrief schrijven, want ik wist echt niet meer hoe ik verder moest leven.
Toen ik begon te schrijven kwamen er echter heel andere woorden uit mijn typende vingers tevoorschijn. Na uren typen bleek ik tot achter de komma de namen van alle mensen die "zwart werden" te hebben opgeschreven. Met achter hun namen de levens en rollen die zij in die levens hadden gespeeld. Tot in het begin van Atlantis. Langzaam werd mij duidelijk dat de verbindingen die aangeraakt waren zo ver terug gingen. En dat het heel belangrijk was dat ik dit doorzag. Dat het om patronen ging die diep in hun wezen aan het licht werden gebracht en dat er op de handelingen in die patronen een schaamte lag. Een angst om doorzien te worden. En dat ik op moest staan en hun bewustzijn nooit meer de vreselijke dingen mocht laten verrichten die zij in vorige levens al hadden neer gezet. Tijdens het schrijven hierover flitste het licht rondom mij en drong diep door in de openingen die ontstonden.
Ik kreeg zoveel waarnemingen en visioenen dat het niet bij te houden was. Ik voelde in mijn kern dat dit de weg moest zijn. Opstaan in licht en de kracht van het licht initiëren. Zonder pardon. Het lichtwerk nam toen pas echt een aanvang. Met elkaar hebben we de laatste 10 jaar oneindig veel werk verricht. Veel meer dan toen " de zwarten en grijzen" nog in de zaal zaten en hun stempel drukten op het geheel. Door hun bewustzijn heen zijn echter vele " uitgedoofde" zielen terug naar het licht gebracht. Dus zonder het te weten hebben ze mij de ingangen geboden waardoorheen vele zielen naar het licht konden terugkeren.
Rond de zwarten waren uiteraard weer veel grijzen gesitueerd. Mensen zonder eigen mening. De roddel en achterklap achterna rennend. Terwijl ze daarvoor zo " dankbaar" en " blij" waren met wat ik voor hen had gedaan. Of zelfs aangaven dat ze " onvoorwaardelijk" van mij hielden.
Wat een bedrog. Ze vielen jammerlijk door de mand. Iedereen werd teruggebracht naar zijn ware kern.
De stem van " De vader" zei ; ik breng je het leven"
De stem van Lucifer zei: " ik breng je de dood".
Er werd getoond dat leven en dood slechts begrippen waren voor processen die van binnenuit gezien wel of geen licht in zich droegen. En dat dit gemengd moest worden in een harmonische verbinding. Dat de koorden van licht en duisternis elkaar bijna raakten en in elkaar over konden gaan.
Ik snapte niet alles, maar wist dat het TIJD werd.
Tijd om het kwaad te stoppen en het levende licht geboren te laten worden.
Blijkbaar door mij heen, voelbaar, aantoonbaar en heftig.
Door alle bedrading heen vloeide goud licht.
Warm, helder licht uit de Bron.
Het legde een laagje om de zwarte bedrading en het activeerde de lichtbedrading.
En het spel begon.
