De beelden die me de afgelopen dagen bezoeken gaan steeds dieper in op de voorgaande items.
Vandaag is het volgende getoond.
Toen ik mij opnieuw verbond met het huis in Atlantis, zag ik mijzelf terug als een statige man. Ik droeg een lang gewaad, aangepast aan de tijd van het jaar, een belangrijk evenement of mijn gemoedsstemming. Ik wandelde rond in een enorme kleedkamer en kwam tot de ontdekking dat ik bij leven en welzijn in dit leven nog nooit zoveel verschillende kledij heb gedragen als toen. De fijnste stoffen werden gebruikt, de mooiste borduursels of patronen ingeweven, de naden met gouddraad bestikt.. Werkelijk schitterend. Mijn taak als gouverneur van deze specifieke provincie bracht met zich mee, dat ik bij elke samenkomst met andere gouverneurs of de koning een daarbij passend gewaad droeg. Dat deden de anderen ook. Iedere provincie kende zijn eigen weefsters en wevers die verhalen in een gewaad verwerkten. Zielenverhalen. En omdat de tijd zich steeds bijstelde werden de gewaden hierop aangepast. Deze wevers waren werkelijk kunstenaars. Zulke prachtige gewaden heb ik daarna nooit meer gezien. Ik vertel jullie dit niet om een sfeer van luxueuze rijkdom neer te zetten. Neen, alles wat ik vertel was in die tijd een vanzelfsprekendheid waar niemand over nadacht omdat dit niet gekoppeld werd aan armoede of rijkdom. Iedereen bezat verschillende gewaden, sieraden en andere luxe voorwerpen. De ambachtelijke beroepen waren van hoge verfijning. Of het nu om meubelstukken ging, het bouwen van huizen of gebouwen, het maken van sieraden of gewaden, het bereiden van voedsel. Alles had iets hoogstaands in zich. Door de verbinding met het hart en de ziel en via die weg de kosmos was die verfijning gewoon aanwezig. Dat straalden de steden ook uit. Ook de boeren op het land bewerkten hun landerijen met zoveel liefde en respect dat de gewassen torenhoog uitgroeiden en veel gezonde stoffen in zich droegen. Je zou de bloemenvelden eens moeten zien. Puur genot voor het oog. Onze huizen stonden vol met bloemen in allerlei vazen. Iedere ruimte werd voorzien van bloemen die de kracht van de ruimte versterkte. Alle kamers van mijn huis waren ingelegd met mozaïeken vloeren. Ook werd er veel goud verwerkt in het huis zelf, in de vloeren en wanden. Er was genoeg van dit edele metaal aanwezig en wij wisten als geen ander dat goud de uitstralende kracht van het huis versterkte. De Tempels waren ook rijk voorzien van dit goud. Als er dan een ceremonie gehouden werd, kon het goud de trillingen uit de kosmos beter geleiden en lichtte de hele atmosfeer op met een gouden glans. De ochtendstond heeft goud in de mond was hier een letterlijk gegeven. Tijdens de ochtend zonnegroet scheen de zon in en op het goud en de glans hiervan lag als een fijne nevel over de nieuwe dag.
Mijn taak als gouverneur was belangrijk, niet belangrijker dan het vak van anderen, maar een gouverneur bezat speciale krachten, kon heel ver " zien" en helder denken. Een gouverneur kon zich mentaal in verbinding stellen met de koning, de priesters, de kosmos. Als je als gouverneur aangesteld was, dan was het echt wel algemeen aanvaard dat je deze specifieke eigenschappen bezat. Juist daarom kon je gouverneur zijn. Ik reisde dag na dag door de provincie en bezocht alle mensen thuis. Zij kenden mij en ik hen. Ook ontving ik hen als gast in mijn huis tijdens de banketten ,de ceremonies. Sommigen moesten dagen reizen om hierbij aanwezig te kunnen zijn en bleven dan vanzelfsprekend overnachten.
Het huis werd verwarmd door een bron. Deze bron werd door irrigatiekanalen geleid onder de vloer, waardoor de vloeren verwarmd werden als het nodig was. Er waren meerdere badruimtes in mijn huis. Daarin kon je volledig tot rust komen na een lange reis of er gewoon voor je plezier in aanwezig zijn. Ook daar stonden verse bloemen, geurende kruiden werden aan de baden toegevoegd.
Het was een vanzelfsprekend gegeven dat iedereen die dit wenste hier gebruik van kon maken.
Ook de tuinen waren voor algemeen gebruik. Het huis, de tuinen, de terrassen waren eigenlijk niet van mij. Zij waren van iedereen en ik beheerde het geheel.
Doordat ik een goede band had opgebouwd met iedereen kende ik ieders speciale talenten en ik deed er werkelijk mijn best voor om iedereen datgene te laten doen wat men ook het beste kon. Zo was er nooit onvrede, ieder deed naar vermogen waar hij zich het best bij voelde en zo draaide deze maatschappij in respectvol overleg heel goed.
In de andere elf provincies was dit precies zo. In het bewustzijn van iedere gouverneur stonden al deze zaken opgetekend en bij de jaarlijkse uitwisseling in het bijzijn van de koning konden we onze gedachten op de kristallen wand projecteren. Zo liet ieder van ons zijn jaarlijkse reis zien door de provincies heen en werd er zonder spreken een heleboel informatie toegevoegd aan de bestaande informatie. Er ontstond daardoor een databank van hoogwaardige gegevens. Die via de koning of een speciaal aangestelde priester geopend kon worden. Men kon er in lezen en waar nodig contact opnemen over bepaalde zaken als dit nodig was. In mijn eigen woning was er een kristal aanwezig dat direct in contact met de databank kon treden. Dit kristal droeg ik altijd op mijn borst en hierin verzamelde ik alle informatie die nodig was om alles goed te kunnen besturen.
Een gerechtshof was er niet. Het anticiperen op een uiting van onvrede was genoeg. De aandacht die ieder daardoor persoonlijk kreeg van de gouverneur was voldoende om dit te doen kalmeren. Er werd naar een adequate oplossing gezocht en die werd ook altijd gevonden.
Het hoeft geen betoog dat deze maatschappij een vredig bestaan leidde en dat ik hierin mijn werk als gouverneur met blijdschap en liefde uitvoerde staat voor mij vast. Soms was ik dagen van huis, maar het huishouden draaide altijd goed. Mijn vrouw en kinderen namen dan bepaalde taken van mij over. Ieder wist wat hem te doen stond, zelfs het jongste kind kreeg hierin een taak. Al naar gelang de leeftijd en de mogelijkheden van het kind zelf. Wie er ook langs kwam vond altijd een uitnodigende blik en warme begroeting en een liefdevol onderkomen.
Ik laat jullie dit zien om beter te kunnen begrijpen wat er gebeurde toen onze huizen steeds vaker bezocht werden door buitenstaanders. Het feit dat zij buitenstaanders waren deed er niet toe. De ongeschreven etiquette schreef voor dat ieder gelijkelijk behandeld werd. Maar de buitenstaanders zelf raakten verblind door hebzucht bij het zien van onze huizen en " bezittingen". Zij wisten het belang hiervan niet op waarde te schatten. Zij begonnen onze huizen te plunderen als zij langskwamen. Zij hakten het goud uit de vloeren, maakten de mozaïeken kapot , namen kostbare zaken mee die van belang waren bij bepaalde rituelen en werden steeds brutaler. Dat leidde er toe dat op den duur wijzelf uit onze huizen verdreven werden en zij er in trokken. Ik als gouverneur kon dit niet laten gebeuren en deed wat ik kon om te verhinderen dat onze leefwereld kapot gemaakt werd. Samen met de andere gouverneurs reisden we vaker naar de koning. Om met de priesters te overleggen. Het advies was steeds; blijf hoogstaand in je gedachten en wensen. Laat vervuiling niet binnendringen in je geest. En blijf het goede zien in hen, want zij weten nog niet wat zij doen, dat leren zij nog.
Hoe naïef gedacht, zij leerden het niet. Het kwam van kwaad tot erger. Ik werd gevangen gezet in mijn eigen huis, mocht niet langer reizen of overleg hebben met de anderen. Later werd ik zelfs ondergronds verstopt. Men deed het uitschijnen dat ik naar de andere wereld was gegaan om alvast vooruit te reizen en de weg te bereiden voor hen die na mij zouden komen. Velen geloofden dit en riepen mij aan in hun gebeden en wensen. Ik kon mij innerlijk verbinden met de databank in de tempel en in het koninklijk paleis. Maar dat mochten de anderen niet weten. Zij vermoedden echter wel dat ik meer wist dan ik liet zien en begonnen allerlei technieken te bedenken om mijn geest hierin te openen. Een zeer pijnlijke tijd. Ik moest innerlijk hard werken om deze informatiebank voor hen gesloten te houden. Het communicatiekristal verstopte ik buiten bereik van hun bewustzijn. Zo bracht ik vele dagen ondergronds door in meditatie. Mijn vrouw en kinderen mocht ik niet zien. Alleen mijn oudste zoon kwam af en toe langs, in opdracht van de anderen. Om me uit te horen, om hem te initiëren in de energie van die tijd. Hij moest mijn opvolger worden. Maar ik gaf hem de echte initiatie niet, waardoor hij niet kon werken met de krachten die een gouverneur bij geboorte tot zijn beschikking heeft. Hij werd boos op mij, raakte verblind door de macht die de anderen hem valselijk voorstelden. Ook hij had geen vrijheid meer, want hij werkte nu voor hen en werd daar rijkelijk voor beloond. Voor het eerst van zijn leven kreeg hij door dat rijkdommen als een soort beloning konden worden gegeven. Zo vergaarde hij enorme " rijkdommen". Plunderde de huizen van ons eigen naïeve volk. Dat tot nu toe nog nooit van zulk een afschuw had gehoord. We waren een gemakkelijke prooi. Er werd een gerechtshof ingevoerd dat recht sprak in het nadeel van ons eigen volk, niemand had hierin een kans. Bij het minste of geringste werden er strenge straffen uitgedeeld. Een volk dat de term straf nog nooit had ervaren is gemakkelijk te bespelen. Atlantis begon af te glijden. Het eigen volk verzwakte en voelde zich onveilig. Nog later werden velen van ons als slaven afgevoerd om te werken voor de anderen of naar andere lichtstelsels gebracht waar zij uitgebuit en mishandeld werden. ( Het Bakkumportaal speelde hierin een grote rol).
Er zijn vreselijke dingen gebeurd in die tijd, met heel traumatische gevolgen. Daar heb ik in het verleden al vaker over geschreven.
Mijn gouverneurschap werd tot in de kern afgebroken, respect en liefde verdwenen en het rijk verviel. Jaren bracht ik ondergronds door. Ieder handeling van mij werd nauwgezet geregistreerd, in de hoop dat zij hieruit informatie konden krijgen die voor hen van belang was. Ook dwongen ze mij om over mijn eigen mensen informatie te geven, zodat zij hen makkelijker konden bespelen. Veel heb ik verborgen gehouden, maar soms moest ik wel wat zeggen om de aandacht van het werkelijke gevaar af te leiden.
Dit alles heeft me zeer veel pijn gedaan. En in mij groeide het vaste weten dat alles ooit in ere hersteld zou worden.
Na de totale ondergang van Atlantis, ben ik aan mijn zwerftocht door de wereld begonnen. Egypte was het eerste land dat ik aan deed. Ook daar lukte het mij om weer in mijn taak als gouverneur te werken. Anders dan in Atlantis, maar er waren vergelijkingen. Vaak moest ik bij de bezoeken door de provincie een bijdrage vragen voor de Pharao. Zodat o.a. de graanschuren gevuld bleven. In tijden van hongersnood kon de gehele bevolking dan eten halen bij de schuren, zodat de periodes van extreme droogte beter konden worden doorstaan.
Ook Egypte raakte in verval. Waar moest ik heen? China wellicht. Daar werd ik o.a. bijvrouw ( door mijn ouders verkocht ) van de gouverneur in een Chinese provincie ( kanton). Eén van de velen. Ik leerde er veel over draken en rituelen. Over plaatsbepaling en stilzwijgend aanwezig zijn.
Ik kwam terecht in Mexico, in Amerika ( vnl. tussen het indianenvolk) en leerde veel over moed en de natuur.
Op de één of andere manier kwam ik altijd ergens terecht waarbij de ziel van een heel volk verminkt werd en gedegradeerd. Heel erg. Zo heb ik veel schitterende volkeren en beschavingen ten onder zien gaan. En werd ik steeds meer vastbesloten om dit te stoppen. Om er voor te zorgen dat het goede op de wereld zou overwinnen. Zo hoorde ik op één van mijn zwerftochten over Atlantis. Over het verdwenen rijk en over grote schatten die er nog verborgen zouden zijn. De geruchten werden steeds duidelijker en ik begon af te reizen naar het gebied waar mijn herinneringen aan die tijd begraven lagen.
2000 jaar bracht ik door in dit gebied. Ik bezocht alle landen die in een grote cirkel rondom " mijn huis" gesitueerd waren. De poort naar deze dimensie was afgesloten. Maar ik wist dat er een moment zou komen dat hij terug geopend zou kunnen worden. Ik zette mijn sporen uit door de tijd. Mijn ogen en oren goed open houdend. Ik luisterde naar de oude volksverhalen, naar kleine aanwijzingen en begon langzaam maar zeker het gebied in kaart te brengen. Ik niet alleen, anderen van mijn volk zochten ook. We sloegen alles op in onze diepste onderbewustzijn. En deze herinneringen komen nu één na één omhoog. Zo kon het gebeuren dat in dit leven alle herinneringen tezamen vielen en dat we via een nauwkeurig uitgestippeld plan de weg naar huis begonnen te ontsluiten. Langzaam maar zeker ontdekten we de verborgen ingangen naar de andere wereld. Bedekt met trauma's en giftige energie. We vonden de zonnewijzer terug die volkomen stil gevallen was. En brachten hem terug in bedrijf. We werden geboren in gezinnen die in die tijd onze huizen hadden overgenomen, onze levens en onze energie. Door in deze gezinnen te reïncarneren vonden we de ingang naar de verborgen wereld terug. En daalden af. Op ons pad de demonen verslaand en verkrampte energie vrijmakend die als een eeltlaag tussen toen en nu in lag. We ruimden al het energetisch puin op. En nu is het moment aangebroken dat we in de geest onze oude huizen weer kunnen bezoeken. De sleutels zijn teruggegeven, de anderen weg. Eeuwen zijn voorbij gegaan. Veel van onze steden en bezittingen liggen onder de bodem van de zee. In al die tijden is het aanzien van de wereld totaal veranderd. Maar dat geeft niets. Het grootste deel van die wereld was nog niet volkomen gematerialiseerd en dus geestelijk nog terug te vinden in onze herinnering. Het is heel gemakkelijk om in de geest terug te keren naar wat eens zo goed en mooi was. Ik ben vast besloten om als uitvoerend gouverneur van de provincie het hele rijk weer te restaureren. Er naar terug te keren en de oude luister te herstellen. Niet om er te blijven. Ik denk dat mijn zoektocht door de wereld een ander mens van mij heeft gemaakt. Er zullen ongetwijfeld anderen zijn die deze taak ook goed uit kunnen voeren. Maar ooit heb ik een eed gezworen. En heb ik aan mijzelf en mijn volk beloofd dat alles wat ons ontnomen is terug gevonden zou worden. Mijn rusteloze ziel heeft net zolang gezocht tot ik de dimensiepoort van Atlantis heb terug gevonden. Ik wil mijn kristal ophalen dat ik daar ooit heb verborgen. En het weer gebruiken om er mee te communiceren. Aangevuld met alles wat ik nu weet, vervult dit kristal een belangrijke rol tussen hemel en aarde. Het moet terug naar de koning, naar de tempel en verenigd worden met de andere twaalf. Het dertiende kristal behoorde aan de koning. Dit kristal was in staat om de andere twaalf te activeren. Gelukkig is dit dertiende kristal nooit in handen gevallen van de anderen, al dachten zij van wel. Het was echter een " nepkristal", wel voorzien van veel energie, maar niet het echte kristal. Deze dertien kristallen moeten terug geplaatst worden in het hart van de witte tempel. Pas dan zal de energie weer als een zuil van licht de kosmos instralen en informatie uit het universum naar ons overbrengen. Pas dan zullen de kosmische volkeren weten dat de paden vrij gemaakt zijn. Dan kunnen de kristalschepen weer door de dimensiepoorten vliegen en via de Siriussluis naar ongekende verten vertrekken. Ik weet waar de geheime ruimtestations zijn en ze zijn allemaal bedrijfsklaar gemaakt. Wereldwijd zullen deze dertien kristallen een ongekende stroom van energie op gang brengen. De energie zal door de wereld heen denderen, als een turbomotor die een straaljager opstart. Ook in de andere Tempels wereldwijd zullen de kristallen terug op hun plaats moeten worden gezet. En dat zal geschieden. De belangrijkste opdracht is en was dat de 13 kristallen van de witte tempel in Europa geplaatst zullen zijn. En dit moment nadert met rasse schreden. De gouverneurs van de oude provincies zullen opgeroepen worden om in een zeer belangrijke bijeenkomst de kristallen terug te plaatsen. Niemand kan dit nog stoppen. Niemand weet nog wanneer. Maar dat het gaat gebeuren staat vast. De sterrenpoorten worden geactiveerd. De koppelingen gemaakt. Atlantis zal uit zijn as herrijzen en schoner schitteren dan ooit tevoor. Nog niet zichtbaar voor aardse ogen, maar wel zichtbaar voor hen die dit kunnen en mogen zien.
De laatste sleutel van dit gebied is vrijgegeven. De ingang naar mijn huis ligt ergens in het centrum er van. En ik weet waar……..
Een wonderlijk verhaal? Kun je of wil je het niet geloven? Dat doet er niet toe. Een belangrijke missie loopt ten einde en ik weet diep in mijn ziel dat daarmee een deel van mijn zoektocht stopt. Want dat wat gevonden is hoeft niet langer gezocht te worden.
Shamballa, de stand van de witte vrede zal zich verbinden. De kristalsteden die in andere dimensies aanwezig zijn ook. De sterrenpoorten zullen schitteren. Het gebied zal van nieuwe energie worden voorzien.
Bovengronds zal de turbulentie nog geruime tijd doorgaan. In dit gebied wonen veel oud Atlantiërs die allemaal op zoek zijn naar hun " huis". Er wonen ook veel " anderen" die net zo hard zoeken naar de ingang van deze verborgen wereld. Er liggen inderdaad nog veel verborgen rijkdommen. Dit alles zal echter versluierd blijven voor hen, zodat zij niet opnieuw met hun vieze harten onze schone huizen zullen betreden.
Ik zie mijn sloffen staan bij de poort. Met gouddraad bestikt. Ik zie de sloffen van allen die hier rechtmatig horen al staan. In de mooiste kleuren. Zoals vanouds zal ik voor het betreden van mijn huis de sloffen aan mijn voeten steken. Ik zal een gebaar van respect naar het huis zelf uitvoeren in de vorm van een lichte buiging. Ik zal de deurpost kussen van de hoofdingang en ik zal met verlicht hart door de gangen van dit huis wandelen. Elke ruimte benoemend bij zijn eigen naam. Ik zal de verborgen kristallen in de ruimtes op zien lichten door de klank van mijn stem. Nu ze weten dat de Meester thuis is zullen zij weer als vanouds gaan stralen. Hartenlampen van licht en liefde die net als vroeger de ruimtes met een zachte glans doorstralen.
Ik zal de zegen vragen over huis en haard. Mijn hart zal zingen van vreugde en deze vreugde zal door de hele omgeving ervaren worden. De omgeving zal ontwaken. De vogels weer zingen, de bloemen bloeien.
Met rozenwater zal ik de drempels besprenkelen. Het water om de voeten te wassen in een prachtige kom er naast. Een andere schaal om de vingers in te dopen en het huis te zegenen met rozenwater hangt naast de poort.
Ook ligt er een brood, staat er een kan water en hangt er een schoon gewaad . Zodat men gevoed, gebaad en in een fijn gewaad gekleed het huis zal kunnen betreden. Een lange reis komt ten einde.
Het is voelbaar.
Al dagen werkt de energie op topsnelheid door me heen. Van slapen komt niets. Van rust vinden ook niet.
Maar nu het verhaal geschreven is, zal de rust weer keren en kunnen we in vrede wandelen in de prachtige tuinen van weleer.
Mijn huis zal jouw huis zijn. En we zullen elkaar omarmen in vrede en respect. Maar……alleen genodigden kunnen binnentreden. Alleen zij zullen de verborgen poort naar deze dimensie vinden en er door heen gaan.
Samenzijn in de zuivere energie van een verloren tijd zal betekenen dat die poort naar de kosmos ook geopend zal worden. Dat oude aansluitingen weer gaan werken. Dat de tempel in Noord Holland als vanouds een grote rol zal spelen in het inter-dimensionaal reizen. En dat we via een poort van het verleden weer voluit de toekomst kunnen gaan manifesteren.
Ik groet jullie vanuit de bron die Eenheid heet.
