De blauwdruk van onze planeet wordt langzaam maar zeker ontsloten en het mooie is dat onze blauwdruk hierin mee groeit. Bij iedere portaalopening en verbinding naar de sterrenpoorten komt er meer licht en energie in de aura van onze wereld en in ons.
Elke galactische straal dringt door de densiteit heen van de astraliteit en zoekt zich als vanzelf een weg naar lang vergeten energiepoorten.
Het is wonderlijk hoe " vanzelf" dit gaat. Alles volgens de logische berekening die in het zielenplan van ons universum klaar ligt.
Op dit moment zoekt het pleïadisch netwerk naar zijn lang geleden gesloten poorten. Ik zie al verschillende dagen dat er afdalingen gaande zijn naar de poorten in het oergeheugen van onze aarde. Ook vandaag was ik getuige van een ontsluiting. Dat ging als volgt.
Er kwam een enorme draak van diamant licht. Hij vroeg me mee te gaan de diepte in. Via de regenboogkathedraal drongen we door in gangen en sluizen die ik in het Drakeneiland heb beschreven. Hij liep de grotten voorbij en verdween in de diepte. Even hield ik stil bij een grot. Ik zag een vuur branden. Rondom het vuur zaten een aantal kleine, kromgegroeide wezens. Ze zaten gewoon maar wat te praten in een soort Keltisch dialect en anderen zaten te sukkelen. Plotseling kwam de draak terug met een groot kristal. Dit kristal werd boven het vuur gehouden en in de kern er van begon een groot licht te stralen. Het licht weerkaatste op de muren en meteen sprongen de wezentjes recht. Ze begonnen te stampen en klanken uit te stoten in een soort van mantra. De gloed van het kristal onderzocht de wanden van de grot. Ik hoorde een soort gerommel. Achter in de grot werd beweging zichtbaar. Er viel stof en gruis van de muur. Onder het gruis vandaan kwam een kristallijnen poort tevoorschijn. Facet geslepen. Ik zag in ieder facetje het gezicht van een bezield wezen. Het kristal zweefde naar de poort en zette zich in het midden vast. Het draaide een beetje en toen begon het te klankzingen. In een oude oeraarde taal. Het zong de namen van de bezielde wezentjes in de diamanten facetjes en er ontstond een verbinding. Er werd me getoond dat al deze wezens ergens in de aardevelden leven en dat zij teruggeroepen worden naar hun zielspoort. Er ontstond grote opwinding in de grot. De wezentjes raakten in trans en gingen helemaal op in hun dans. Het vreemde was dat zij begonnen te groeien, ze werden steeds langer en meer kristallijn. Alsof ook zij onder het stof vandaan kwamen en zich hun ware wezen herinnerden. In de poort kwam een patroon te voorschijn. Een prachtige hemelsblauwe bloem werd zichtbaar. De facetjes er van gloeiden op in zuiver hemellicht. Ik kreeg te zien dat dit het begin was van een van de pleïadische geboorte sterrenpoorten. Er schijnen er 144 te zijn in ons aardeveld. En allemaal worden zij één na één geopend en bekrachtigd. Om de poort heen zullen zich de zielen verzamelen die via de pleïadische sterrenpoorten naar de aarde zijn uitgezonden. Hun zielen zullen zich verenigen met de oeraarde kracht en de sterren zelf. De pleïadische zielentoon zal overgebracht worden in de poort. En een lied van thuiskomst zingen. Dat naar de kern van de aarde en tussen de poorten onderling verbonden gaat worden. Hiermee een kristallijnen energieveld vormend waarin de pleïadische klanken zich kunnen ankeren. In hoog tempo zullen de poorten hun vermogens terug krijgen en de pleïadische sterrentoon zal de zielentoon van de aarde aanvullen en versterken.
Zo zullen alle kosmische stralen hun oeraardepoorten opzoeken. Laag na laag. Zij zullen onderling verbinden met elkaar en met de andere straalpoorten. Zo zingt de kosmos zich de aarde in. Dimensie na dimensie. De Onderaarde zal zich vullen met vergeten klanken en kleuren. In een werveling van licht zullen zij verenigd worden. En Diamanten draak staat er midden in. Alle kleuren weerspiegelend als de kleuren van de regenboog met zijn diamanten huid. –
